Strzały w ciemności i idylliczne, opustoszałe miasteczko – nowe przygody szwajcarskiej pary podróżników – część 6

Kilka tygodni temu dokuczała nam ogromna spiekota, a wczoraj spadł pierwszy śnieg – natomiast dzisiaj przekonaliśmy się, jak niewiele dzieli sukces od rozczarowania. Na południe od największej metropolii Kazachstanu, Ałmaty, przebiliśmy się przez gęstą mgłę, docierając w góry Tienszan. Tam na wysokości dobrych 3300 metrów leży przełęcz Zhusalykezen.

Ponieważ przewyższa ona wszystkie przejezdne przełęcze Europy, upatrzyliśmy ją sobie w zastępstwie punktu „Xtreme” w Indiach, z którego musieliśmy zrezygnować z powodu odmowy wydania nam wizy. Z początku nie byliśmy pewni czy uda nam się osiągnąć tę przełęcz przed nadejściem zimy. Nie bacząc na pierwszy śnieg, dokonaliśmy tego! Jest jednak wielkie „ALE”: znajduje się tam stacja badań kosmicznych, przez co nie można wjechać na samą górę. Przynajmniej nie dzisiaj.

Codziennie sześć godzin w drodze.

Od naszej ostatniej relacji przejechaliśmy z Gruzji przez rosyjski Północny Kaukaz i pół Kazachstanu – około 4500 kilometrów. To niewiele w porównaniu do liczby kilometrów pokonywanych przez wielu kierowców ciężarówek. Jednak bardzo często posuwaliśmy się na tyle wolno, że w ciągu dnia byliśmy sześć godzin w drodze. Jeszcze w Gruzji musieliśmy zlecić wymianę jednej z uszczelek. Faktycznie mechanicy potrafili w mig zorganizować oryginalną część Mercedesa – to ważne!

Przed granicą z Rosją zmiękły nam nogi. Dużo czyta się o tamtejszych urzędnikach. A potem doświadczyliśmy czegoś wręcz przeciwnego  poszło szybko, urzędnicy chcieli nam przykleić naklejkę z dłonią na samochód oraz podarowali nam chleb i pomidory. Północny Kaukaz jest niespokojnym regionem. Dlatego po stronie rosyjskiej policja i wojsko są bardzo widoczne. Musieliśmy przejść przez punkty kontrolne, a raz nawet przez skaner ciała, jak na lotnisku.

Strzały i szperacze o północy.

Dość nieprzyjemnie, spoglądając z perspektywy na naszą trasę, zrobiło się nam natomiast wiele kilometrów dalej  tuż przed Ałmaty, gdzie chcieliśmy przenocować nad rzeką. Zielona trawa pod stopami, drzewa – mały raj! Aż do północy, kiedy usłyszeliśmy strzały, a na drugim brzegu ujrzeliśmy pick-upa ze szperaczem. Prawdopodobnie byli to rolnicy polujący na lisy. Nie chcąc ryzykować, dodaliśmy gazu i przenocowaliśmy przy stacji paliw, gdzie spali też kierowcy tirów.

Powrót do Rosji: drogę wiodącą przez rosyjski Kaukaz Północny traktowaliśmy jedynie jako „tranzyt” do Kazachstanu. Tym bardziej byliśmy zaskoczeni różnorodnością tego regionu. Na przykład w Republice Dagestanu znajduje się najwyższa w Europie wydma Sarykum. Stojąc na jej szczycie, widzi się tylko zielone pola i góry, i myśli: „ona tu jakoś nie pasuje!” Wybrzeże Morza Kaspijskiego zapiera dech w piersiach swym pięknem: prawie biały piasek, niemalże bezkresny horyzont, a gdy zachodzi słońce, można przyglądać się zapadającej nocy. Z jednej strony słońce, z drugiej ciemny horyzont, a pomiędzy nimi wszelkie możliwe kolory.

Znów jeździć według kompasu – ekscytujące!

Na ostatnim odcinku przed granicą z Kazachstanem nawigacja pokazała „wielką” drogę, która jednak, jak się okazało, jest dopiero w planach. W którymś momencie asfalt się skończył i zaczął się piaszczysty szlak. Ponieważ biegnie on poza trasą nawigacji i co chwilę się dzieli, przez dwa dni musieliśmy orientować się według kompasu. Ekscytujące! Przypomnieliśmy sobie naszą wyprawę do Ameryki, w czasie której również dysponowaliśmy jedynie mapami i kompasem. Pomimo to zawsze osiągaliśmy cel, choć czasem okrężną drogą.

Kazachstan, który jest dziewiątym co do wielkości krajem świata, przejeżdżamy z zachodu na wschód trasą liczącą ok. 4500 kilometrów. Jako turyści możemy pozostać tylko 30 dni. Od początku było więc jasne, że musimy utrzymać tempo. Dlatego nie ucieszył nas fakt, że już pierwsze 50 kilometrów drogi było usiane głębokimi po kolana dziurami w asfalcie.

Siódma część tej serii RoadStars ukaże się pod koniec listopada. Bądźcie z nami!

Zdjęcia: 4-Xtremes