Kammermannowie, poważne komplikacje i przygodne zwiedzanie Bułgarii – część 12

Naszą ostatnią relację zdaliśmy z Gruzji, podekscytowani na myśl o powrocie do Turcji. W końcu latem ubiegłego roku w drodze na wschód czuliśmy się tam naprawdę dobrze. Teraz jesteśmy w Serbii – i w międzyczasie wcale w Turcji nie byliśmy. Sytuacja naprawdę się skomplikowała: musieliśmy zrezygnować z naszej podróży do najniżej położonego miejsca na Ziemi nad Morzem Martwym, a więc do naszego ostatniego ekstremalnego celu. Mieliśmy przy tym niezły orzech do zgryzienia. Ale po kolei.

Przed wyruszeniem z Gruzji do Turcji wypucowaliśmy naszego Axora i korzystaliśmy jeszcze z odrobiny spokoju w naszym obozie na czarnomorskiej plaży. Wstąpili do nas nawet policjanci – ale tylko z serdecznymi pozdrowieniami. Kolejne spotkanie z władzami miało nie być już takie miłe.

Wymuszony powrót do Gruzji.

Tak jak wcześniej w niektórych krajach, również podczas wjazdu do Turcji ja, Andrea, musiałam pokonać granicę pieszo. Przeważnie udawało mi się to o wiele szybciej niż Mike'owi, który miał do załatwienia całą papierologię. Dlatego nie zdziwiło mnie, że i tym razem trochę to trwało. Jednak zrobiło się już ciemno, a ja widziałam przez okno, że Mike wciąż prowadził dyskusję.

W końcu podszedł na nogach do szlabanu i powiedział, że mam wracać do Gruzji. Mike zawrócił Axorem i znów ustawiliśmy się w kolejce do wjazdu do tego kraju. Całą resztę mieliśmy wyjaśnić z tureckim konsulatem. Na szczęście najbliższy znajdował się tylko 20 kilometrów dalej. O co chodziło?

Dwuletni zakaz wjazdu.

Okazało się, że podczas naszego ostatniego wyjazdu z Turcji Mike otrzymał zakaz ponownego wjazdu przez dwa lata. Aby wyjaśnić powód, muszę sięgnąć do przeszłości: w trakcie naszego ówczesnego pobytu agencja ze Szwajcarii wysłała nam nasze drugie paszporty z wizą do Iranu. Zgodnie z prawem szwajcarskim każdy może mieć przy sobie tylko jeden paszport. Dlatego odesłaliśmy do ojczyzny nasze pierwsze paszporty ze stemplem wjazdu do Turcji.

Zrobiliśmy kopie stempli. Jednak podczas wyjazdu urzędnik ich nie zaakceptował. A konkretniej: był problem tylko z paszportem Mike'a. Z moim wszystko było w porządku. Dopiero po czterogodzinnej dyskusji mogliśmy wyjechać do Iranu. Myśleliśmy, że sprawa została załatwiona. Jak się teraz okazało, myliliśmy się. Aby blokada Mike'a została cofnięta, musiałby jechać do tureckiego konsulatu w Szwajcarii, co naturalnie nie wchodziło w grę.

Morze Czarne zamiast Śródziemnego.

A więc szukaliśmy alternatywnych możliwości przedostania się z Gruzji do Europy. Mogliśmy jechać z powrotem do Rosji, a następnie przez Ukrainę w kierunku Szwajcarii, ale wtedy nadłożylibyśmy sporo kilometrów. Po krótkim rozeznaniu się trafiliśmy na promy przez Morze Czarne do Bułgarii – z Batumi do Burgas. Następny miał wyruszyć za trzy dni. Skontaktowaliśmy się z przedsiębiorstwem żeglugowym i zarezerwowaliśmy miejsce.

Jednak nie był to jeszcze wcale powód do radości. Planowaliśmy przedostać się z tureckiego wybrzeża Morza Śródziemnego przez Cypr do Izraela. Jedyną alternatywą byłaby podróż z Bułgarii do Grecji, a stamtąd promem do izraelskiego portu w Hajfie. Ale to kosztowałoby 6000 euro, o wiele więcej niż przejazd z Turcji – i za wiele dla naszego budżetu. W skrócie: mieliśmy już naprawdę dość.

Euro do ręki gotówką, proszę!

Bądź co bądź mieliśmy trzy dni relaksu na gruzińskiej plaży. Jedyną misją było wypłacenie pieniędzy w krajowej walucie lari i ich wymiana – przedsiębiorstwo żeglugowe nalegało na euro w gotówce. Chodząc tam i z powrotem między bankiem, kantorem i biurem promowym, znów śmialiśmy się z tej dziwnej sytuacji.

Przenocowaliśmy w porcie i o 4:00 rano otrzymaliśmy telefon, że prom jest gotowy do załadunku. Pokład był do połowy pusty i dostaliśmy czteroosobową kabinę – nawet Aimée mogła w niej być. Przespaliśmy dwa następne dni, poruszając się tylko po pokładzie, żeby wyprowadzić Aimée i pójść do stołówki. W Bułgarii spędziliśmy dwie dodatkowe godziny na promie, ponieważ system komputerowy urzędu ds. wjazdu miał awarię.

UFO i prastare dokumenty.

Mając już za sobą tarapaty, nadeszła pora na zwiedzanie. Jednym z naszych celów było bułgarskie „UFO” w centrum kraju – monument Buzłudża wzniesiony na cześć ruchu socjalistycznego na górze Hadżi Dimityr. Nie jest on już dostępny, ale mimo to robi imponujące wrażenie.

W Bułgarii można zwiedzić masę klasztorów i kościołów. Szczególnie zafascynował nas „Monaster Przemienienia Pańskiego” w wąwozie nad rzeką Jantrą, zbudowany na skale i wewnątrz zachwycający barwami. Nie mniej interesujący był opuszczony obiekt najwyraźniej należący do kompleksu. W nim natrafiliśmy na stare szaty, skrzynie i meble, a także ponad 100-letnie dokumenty – wszystko rozrzucone bezładnie w pomieszczeniach.

Zdjęcia: 4-Xtremes