Schoten in het donker en een spookstad-idylle – nieuwe avonturen van het Zwitserse avonturierspaar – deel 6

Een paar weken geleden waren wij nog in de brandende hitte, gisteren viel de eerste sneeuw en vandaag hebben we ervaren hoe dicht succes en teleurstelling bij elkaar kunnen liggen. We zijn ten zuiden van Kazachstans grootste metropool Almaty door dichte mistwolken doorgedrongen tot het Tien Shan-gebergte. Hier ligt de Zhusalykezen-pas op een hoogte van meer dan 3.300 meter. Omdat dit hoger is dan welke pas dan ook in Europa, zagen we hem als vervanging voor de 'Xtreme' in India, die we niet konden nemen vanwege een geweigerd visum.

We wisten eerst niet of we de pas zouden bereiken voor het invallen van de winter. Inmiddels hebben we dat – ondanks de eerste sneeuw – gehaald! Maar zou eenvoudig ging het niet: boven op de top is een ruimteonderzoeksstation, en je kunt niet helemaal naar boven rijden. Tenminste... niet vandaag.

Dagelijks zes uur on the road.

Sinds ons laatste verslag zijn we vanuit Georgië door de Russische Noordelijke Kaukasus en half Kazachstan gereden – ongeveer 4.500 kilometer. Niet veel, vergeleken met de afstanden die veel truckers afleggen. Maar vaak ging het zo langzaam, dat we maar zes uur per dag onderweg waren. Terwijl we nog in Georgië waren, moesten we een afdichting laten vervangen. De monteurs konden snel aan een origineel Mercedes-onderdeel komen – respect!

Voor de grens met Rusland kregen we een onbehaaglijk gevoel. Je leest best veel over de overheidsmedewerkers hier. Maar wij hebben juist het tegenovergestelde ervaren. Het ging snel, de ambtenaren wilden een handsticker op onze box plakken en gaven ons brood en tomaten. De Noordelijke Kaukasus is een regio die zijn problemen heeft. Daarom was er veel politie en militair personeel aan Russische zijde. We moesten langs checkpoints en zelfs door een bodyscanner zoals op het vliegveld.

Schoten en zoeklichten midden in de nacht.

Een raar gevoel kregen we pas veel later, vele kilometers verder op onze route, net voor Almaty, waar we aan een rivier wilden overnachten. Groen gras onder onze voeten, bomen – net een paradijsje! Tot we om middernacht schoten hoorden en op de andere oever een pick-up met zoeklichten zagen. Waarschijnlijk waren het alleen maar boeren op vossenjacht. Maar we wilden niets riskeren, dus gaven we gas en hebben daarna bij een pompstation overnacht, waar ook chauffeurs slapen.

Terug naar Rusland: De route door de Russische Noordelijke Kaukasus hebben we alleen gezien als transitroute naar Kazachstan. Des te meer verrast waren wij door de diversiteit van de regio. In de Republiek Dagestan is er bijvoorbeeld de zandduin van Sarykum, de hoogste zandduin van Europa. Als je op de top staat, zie je alleen groene velden en bergen en denk je: "Op de een of andere manier past die hier niet!" De kust van de Kaspische Zee is hier adembenemend mooi: het zand is bijna wit en de horizon eindeloos – als de zon ondergaat, kun je de nacht zien komen. Aan de ene kant de zon, aan de andere kant de donkere horizon, ertussen alle mogelijke kleuren.

Weer eens op kompas rijden – spannend!

Op het laatste stuk voor de grens met Kazachstan gaf de navigatie een 'grote' weg aan, maar die is nog in de planning. Het asfalt stopte op een gegeven moment en ging over in een zandpad. Omdat deze buiten de navigatieroute ligt en zich steeds weer splitste, moesten we ons twee dagen met het kompas oriënteren. Spannend! Dat deed ons denken aan onze reis in Amerika, toen we alleen kaarten en een kompas hadden. We zijn toch altijd aangekomen, ondanks de omwegen die we soms maakten.

Kazachstan, het op acht na grootste land ter wereld, doorkruisen we van west naar oost, een afstand van ongeveer 4.500 kilometer. Als toeristen mogen we maar 30 dagen blijven. Dus het was vanaf het begin duidelijk dat we kilometers moesten maken. Het was dus niet zo leuk dat de eerste 50 kilometer asfalt er uitzag als een kraterlandschap, met kniediepe gaten.

Deel 7 van de RoadStars-serie verschijnt eind november. Blijf op de hoogte!

Foto's: 4-Xtremes