Een flinke tegenslag en avontuurlijke sightseeing in Bulgarije voor de Kammermanns – Deel 12

Ons laatste bericht hebben wij vanuit Georgië gestuurd, daarin keken wij heel erg uit naar onze terugkeer naar Turkije. Toen wij daar vorig jaar op weg naar het oosten langsreden, voelden wij ons daar immers heel prettig. Nu zijn wij in Servië – en zijn wij in de tussentijd niet eens in Turkije geweest. Het is zelfs nog erger: we moesten onze trip naar de laagstgelegen plaats op aarde bij de Dode Zee, onze laatste Xtreme-locatie dus, afzeggen. Daar zaten wij nog lang mee in onze maag. Maar laten we bij het begin beginnen.

Voordat we Georgië achter ons lieten en op weg gingen naar Turkije, maakten we onze Axor schoon en genoten we nog een beetje van de rust in ons camp aan het strand van de Zwarte Zee. Er kwamen nog een paar politieagenten langs, maar alleen om ons vriendelijk te begroeten. De volgende ontmoeting met de autoriteiten zou echter minder plezierig worden.

Gedwongen terugkeer naar Georgië.

Bij aankomst in Turkije moest ik, Andrea, net als eerder in vele andere landen als voetganger de grens over. Meestal ben ik veel sneller dan Mike die de papieren en bureaucratische rompslomp moet doen. Daarom was ik niet verbaasd dat het ook dit keer weer enige tijd duurde. Maar toen werd het donker en zag ik door een raam dat Mike nog steeds aan het discussiëren was.

Hij kwam uiteindelijk te voet naar de slagboom en zei dat ik terug moest naar Georgië. Mike draaide de Axor om en we gingen weer in de rij voor het inreizen naar Georgië staan. Alle andere zaken moesten we met het Turkse consulaat bespreken. Gelukkig was het dichtstbijzijnde consulaat maar twintig kilometer verderop. Wat was er aan de hand?

Twee jaar inreisverbod.

Blijkbaar had Mike bij ons laatste vertrek uit Turkije een inreisverbod van twee jaar gekregen. Om dat uit te leggen, moet ik veel ik eerder beginnen. Tijdens ons verblijf toen had een agentschap uit Zwitserland onze tweede paspoorten met de visa voor Iran gestuurd. Maar volgens de Zwitserse wet mogen we allebei slechts één paspoort bij ons hebben. Daarom hebben wij onze eerste paspoorten met de inreisvisa van Turkije teruggestuurd naar huis.

Wij hadden kopieën gemaakt van de stempels. Maar die werden bij het vertrek niet geaccepteerd door de ambtenaar. Met andere woorden: er was toen alleen een probleem met het paspoort van Mike. Met die van mij was alles in orde. Pas na een discussie van vier uur mochten we Iran in. Hiermee was de kwestie opgehelderd, dachten we. Maar niet heus, zoals nu bleek. Om Mikes uitreisverbod ongedaan te maken, had hij naar het Turkse consulaat in Zwitserland moeten gaan. Dat was toen echter geen optie.

Zwarte Zee in plaats van Middellandse Zee.

Dus gingen wij op zoek naar een alternatief om van Georgië naar Europa te reizen. Wij hadden weer naar Rusland en dan via Oekraïne richting Zwitserland kunnen rijden. Maar dat was een enorme omweg geweest. Na een korte zoektocht ontdekten wij dat er veerboten waren die over de Zwarte Zee naar Bulgarije gingen – van Batoemi naar Boergas. De volgende veerboot zou over drie dagen vertrekken. Wij namen contact op met de rederij en reserveerden een plekje.

Toch was dat eerst geen reden om blij te zijn. Wij waren immers van plan om van de Turkse Middellandse Zeekust via Cyprus naar Israël over te steken. Het enige alternatief was om van Bulgarije naar Griekenland te rijden en van daar de veerboot naar de Israëlische havenplaats Haifa te nemen. Maar dat zou meer dan 6.000 euro kosten: veel meer dan de doortocht via Turkije – en te veel voor ons budget. Kortom: we waren er behoorlijk klaar mee.

Contante euro's, alstublieft!

Nu hadden we tenminste de gelegenheid om het er drie dagen lang van te nemen op een Georgisch strand. Het enige wat we moesten doen was geld pinnen in Lari, de lokale valuta, en dit wisselen, omdat we de rederij in euro moesten betalen. Bij het heen en weer lopen tussen de bank, het wisselkantoor en de veerdienst konden we al weer lachen om deze rare situatie.

Onze accommodatie was in de haven en om 4.00 uur 's ochtends kregen een telefoontje dat de veerboot geladen kon worden. Het dek was maar voor de helft vol en wij kregen een vierpersoonskamer. Aimée mocht zelfs mee naar binnen. Daarna volgden twee slaperige dagen waarin we alleen op het dek kwamen om Aimée uit te laten en naar de kantine gingen om wat te eten. In Bulgarije moesten we twee uur langer op de boot blijven, omdat het computersysteem van de immigratiedienst was gecrasht.

Een UFO en oeroude documenten.

Na deze ellende was het hoogste tijd voor wat sightseeing. Een van de bezienswaardigheden die we wilden zien, was de “UFO” midden in Bulgarije. Dit is het Buzludzha-monument op de berg Chadschi Dimitar die ter ere van de socialistische beweging is opgericht. Het monument is niet meer toegankelijk, maar ziet er desondanks erg imposant uit.

In Bulgarije zijn er veel kloosters en kerken die je kunt bezoeken. Wij waren vooral gefascineerd door het “klooster van de heilige verheerlijking van god” in een kloof bij de rivier Jantra. Dit klooster is tegen een rots aan gebouwd en heeft vanbinnen een geweldige kleurenpracht. Niet minder spannend was een verlaten huis dat vermoedelijk bij het complex hoort. Verspreid over de verschillende kamers van het huis bevonden zich oude gewaden, kisten, meubels en meer dan honderd jaar oude documenten.

Foto's: 4-Xtremes