Altijd offroad – het Zwitserse avonturierskoppel ‘verovert’ Centraal-Azië – Deel 7
Reeks: 4-Xtremes
Van het Altai-gebergte tot in de Gobiwoestijn: het koppel Kammermann overwint alle problemen – en ontdekt de fascinatie voor de grote leegte. Deel 7 van onze reeks.
Hamerslagen en het gebrom van een slagmoersleutel zijn de soundtrack bij dit verslag. Dat kan alleen maar betekenen: we lassen een pitstop in – in een werkplaats in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. De voorbije twee maanden hebben we bijna uitsluitend op krakkemikkige wegen gereden. In Mongolië zijn zelfs de hoofdwegen zo goed als offroad. En dat eist zijn tol.
Grindwegen als zout in de soep.
Maar met een dubbel vraagteken: rijden naast Europees-verharde wegen
is voor ons zoals het zout in de soep. En onze Axor trotseert het
allemaal. Het zijn eerder kleinigheden die we moeten oplossen. Zo
moeten bijvoorbeeld de beugels voor de opbergboxen opnieuw gelast
worden. Door het voortdurende schokken is de ene na de andere
afgebroken.
Sinds onze laatste on-the-road-story hebben we ongeveer 1.000 kilometer in Kazachstan afgelegd, dan een stukje over Russisch grondgebied, vanwaar we naar Mongolië gereisd zijn. In Kazachstan hebben we twee wondermooie plaatsen bezocht: de nationale parken Scharyn en Altyn-Emel. Zowel Mike als ik – Andrea – maar ook Aimée genoten ervan om te wandelen en de natuur te ontdekken.
Min 20 graden in het nachtelijke Altai-gebergte.
Terwijl ik dit schrijf, liggen de temperaturen net onder het vriespunt. Dat is ijzig tegenover in Turkije of Iran, maar niets vergeleken met de nachten in het Russische Altai-gebergte: tot min 20 graden was het daar. Een mooi voorsmaakje van de ‘echte’ Russische winter die ons te wachten staat!
Maar het landschap maakte veel goed. Een keer hebben we overnacht aan een oude bergpas met schitterend uitzicht. Overdag was het niet de toestand van de weg die ons afremde, maar ikzelf, omdat ik herhaaldelijk wilde stoppen om foto’s te maken. Op een heerlijke zonnige dag in het Altai-gebergte lasten we een pauze in omdat we onze berg vuile kleren wilden wassen. We moesten voor het eerst ijs hakken om vers water te vinden.
Een grenspost uit het niets.
Een speciale ervaring was de grensovergang naar Mongolië. We wilden eerst nog wat voorraden aanvullen omdat in de supermarkten in Rusland alles verkrijgbaar is. Helemaal bovenaan op onze lijst: diepgevroren groenten. In reisverslagen hadden we immers gelezen dat je in de landelijke gebieden van Mongolië amper groenten vindt. Bovendien wilden we ook genoeg diesel inslaan. Tja, en dan stonden we plots aan de grenspost – 50 kilometer voor de eigenlijke grens.
We werden van de ene grenswachter naar de andere gestuurd. Maar dat was niet genoeg, we wilden ook nog een ongevallenverzekering afsluiten. Dat was buiten Europa, waar onze Zwitserse polis geen dekking biedt, tot nu toe altijd al gelukt aan elke grensovergang. De verzekeringskantoren zijn meestal ondergebracht in containers – spartaans, maar alles verloopt correct.
Behalve hier: de vrouw aan het loket wilde eerst het dubbele aanrekenen van de prijs die we online gevonden hadden, en vervolgens vulde ze het formulier in met onleesbaar gekrabbel. Toen vervolgens nog een man die erbij stond ons van alles wilde aansmeren, gaven we het op. Gelukkig kregen we twee dagen later in een dorp de kans om toch nog een verzekering af te sluiten.
Geestdrift op het tweede gezicht.
Dat was een tamelijk zeldzame eerste indruk van Mongolië, maar die werd niet bevestigd! Integendeel: We geraakten maar moeilijk verder, het landschap was te overweldigend. Mongolië is het dunst bevolkte land ter wereld, en bijna de helft van de drie miljoen inwoners – in een land dat meer dan vier keer zo groot als Duitsland is – woont in de hoofdstad. Met als gevolg: je bent voortdurend omgeven door extreme leegte. Onderweg zijn er zo goed als geen auto’s, er is geen omheining, je parkeert overal waar je maar wilt – en komt er behalve geiten- en kamelenkuddes amper iemand tegen.
Een maand lang groentebouillon.
De reisverslagen klopten overigens helemaal: als we onze voorraden wilden aanvullen, vonden we alleen aardappelen, uien en verschrompelde wortelen. Onze maaltijden bestonden dus hoofdzakelijk uit bouillon met deze drie ingrediënten – bijna een hele maand lang. En dat is ook precies waar de mensen in dit karige landschap van leven.
We hebben er toch enkele leren kennen: onderweg naar de Gobiwoestijn. We waren op zoek naar water en ontmoetten een nomadenfamilie die ons uit hun bron liet pompen. We waren amper gestopt, of er stonden al vier jongens met hun paarden naast ons. Vanzelfsprekend konden we maar een paar woorden met elkaar wisselen. We begrepen wel dat ze foto’s met ons wilden maken. Een van de jongens reed naar de joert vlakbij – en kwam terug met een iPhone. En nu zijn we vrienden op Facebook!
Over opgedroogde rivierbeddingen door het gebergte.
De Gobiwoestijn strekt zich uit over grote delen van Zuid-Mongolië en bestaat in geen geval alleen uit zandduinen, zoals je je misschien zou voorstellen. Het grootste gedeelte is steenachtig, met wat struiken. Schijnbaar onoverkomelijke bergketens doken op en waren toch makkelijk te doorkruisen: op wegen in opgedroogde rivierbeddingen. Slechts af en toe zagen we een wegwijzer. Maar zelfs zonder bordjes en gps zou je de weg vinden door deze woestijn: dankzij de talloze sporen. Zolang je op de meest zichtbare sporen blijft, bereik je altijd wel ergens het dichtstbijzijnde dorp.
En lukt het niet meer – dan moeten we graven.
Maar wijd en zijd geen mens te bekennen wanneer we weer eens
vastrijden. In de zomer gebeurt dat hier vaak, dat zie je aan de diepe
greppels in de weg. We ontweken de ene na de andere, net als de
waterputten met de drinkende kamelen. En dan zat de vrachtwagen langs
rechts plots vast.
Zo zonder hulp moesten we op onze
zandplaten vertrouwen. En inderdaad: wat schuiven, goed gas geven en
we hadden weer vaste grond onder onze wielen. Maar dan moesten we onze
platen nog gaan zoeken. Twee waren vast komen te zitten in de modder
toen we erover reden en waren niet meer te zien. We moesten nog eens
twee uur graven voor we ze eindelijk terugvonden.
Vlak voor Ulaanbaatar beleefden we ten slotte een dag, die de fascinatie voor Mongolië perfect weerspiegelde: ‘s Ochtends reden we over zandbergen, wat na alle steenslag erg aangenaam was. ‘s Namiddags over een besneeuwd plateau en uiteindelijk opnieuw naar beneden in de droge steppe. Nu houden we dus een pitstop in de hoofdstad – en we kijken ernaar uit om binnen een paar dagen opnieuw te kunnen vertrekken.
Deel 8 van de RoadStars-reeks verschijnt op 17 december. Blijf op de hoogte!
4-Xtremes – de reis van superlatieven.
Andrea en Mike Kammermann maken in hun expeditievoertuig een reis boordevol superlatieven – deel 1
Andrea en Mike Kammermann stellen hun expeditievoertuig op basis van de Axor voor – deel 2
Karaoke aan een stuwdam en storm op zee voor het
avonturierspaar uit Zwitserland – deel 3
Dat was warm! De twee avonturiers uit Zwitserland onderweg in Iran – deel 4
Voor spionnen gehouden en op de maan geland! Nieuws van het Zwitserse avonturierskoppel – deel 5
Altijd offroad – het Zwitserse avonturierskoppel ‘verovert’ Centraal-Azië – deel 7
De Kammermanns stoten door tot op de Koudepool, ondanks alle hindernissen – deel 9
Gepolijst ijs en een stukje thuis middenin Siberië voor de Zwitserse avonturiers – deel 10
Het 4-Xtremes-team ontmoet vermoeiende ambtenaren en ontspant aan de Zwarte Zee – deel 11
Een zware tegenslag en avontuurlijke sightseeing in Bulgarije voor de Kammermanns – deel 12
Andrea en Mike beëindigen hun Extreme-tour. En zijn al weer “on the road” – deel 13
Foto's: 4-Xtremes
Commentaar
Log in om een commentaar toe te voegen.
18 comments
Meine Hochachtung 👏👏😎
Meine Hochachtung 👏👏😎
Konstant geht es weiter. Was hier ganz selbstverständlich ist, wird auf der Tour zum Arbeitsinhalt - Trinkwasser beschaffen, Lebensmittel beschaffen, Strecke bewältigen. Gleitschutzketten hab' ich auch gesehen und Schnee, mehr Schnee wird wohl noch kommen. Kalt ist es auch bereits. Hoffentlich gute Kleidung an Bord und Heizung und Kabinenisolierung gut. Das Abenteuer liefert weiter spannende Geschichten. Vielen Dank Andrea & Mike!
Gruß
Klaus
Konstant geht es weiter. Was hier ganz selbstverständlich ist, wird auf der Tour zum Arbeitsinhalt - Trinkwasser beschaffen, Lebensmittel beschaffen, Strecke bewältigen. Gleitschutzketten hab' ich auch gesehen und Schnee, mehr Schnee wird wohl noch kommen. Kalt ist es auch bereits. Hoffentlich gute Kleidung an Bord und Heizung und Kabinenisolierung gut. Das Abenteuer liefert weiter spannende Geschichten. Vielen Dank Andrea & Mike!
Gruß
Klaus
Genau...kleine, tägliche Aufgaben von 'zu Hause' sind gier manchmal echte Hürden aber das gehört zum Abenteuer :)
Bis jetzt läuft alles gut, die Heizung hält den Wohnaufbau konstant zwischen 17-20C wo es nachts draussen bereits -30C ist. Brrr.
Gerade heute haben wir die ganz dicken Jacken aus dem Stauraum, einsatzbereit :D
Liebe Grüße aus Sibirien, wir zwei
Genau...kleine, tägliche Aufgaben von 'zu Hause' sind gier manchmal echte Hürden aber das gehört zum Abenteuer :)
Bis jetzt läuft alles gut, die Heizung hält den Wohnaufbau konstant zwischen 17-20C wo es nachts draussen bereits -30C ist. Brrr.
Gerade heute haben wir die ganz dicken Jacken aus dem Stauraum, einsatzbereit :D
Liebe Grüße aus Sibirien, wir zwei
Goede Reis !!
Goede Reis !!
Reiset wiiterhin guet und sicher 👍
Reiset wiiterhin guet und sicher 👍