Een zware tegenslag en avontuurlijke sightseeing in Bulgarije voor de Kammermanns – Deel 12

Ons laatste bericht stuurden we uit Georgië, toen we er reikhalzend naar uitkeken om terug te gaan naar Turkije. Tenslotte voelden we ons daar vorige zomer op weg naar het oosten heel goed. Nu zijn we in Servië – en zijn we ondertussen helemaal niet in Turkije geweest. Erger nog: we moesten de rit naar het laagste punt op aarde aan de Dode Zee, en dus onze laatste Xtreme-locatie, schrappen. Dat was een zware dobber. Maar we lopen vooruit op ons verhaal.

Voor ons vertrek vanuit Georgië naar Turkije kreeg onze Axor een poetsbeurt en genoten we nog wat van de rust in ons kamp aan het strand van de Zwarte Zee. Eén keer kwamen er agenten voorbij – maar alleen maar om ons vriendelijk te begroeten. De volgende ontmoeting met de autoriteiten verliep minder leuk.

Gedwongen terugkeer naar Georgië.

Toen we Turkije binnenreden moest ik, Andrea, zoals eerder in heel wat andere landen de grens als voetganger oversteken. Meestal ben ik veel sneller dan Mike, omdat die een heleboel formaliteiten moet vervullen. Daarom verbaasde het me helemaal niet dat het ook deze keer lang duurde. Maar toen werd het donker, en zag ik door een venster dat Mike nog altijd aan het discussiëren was.

Uiteindelijk kwam hij te voet naar de slagboom om te zeggen dat ik terug naar Georgië moest. Mike maakte rechtsomkeer met de Axor, en we sloten aan de rij die Georgië binnenreed achteraan aan. De rest moesten we op het Turkse consulaat regelen. Gelukkig lag het dichtstbijgelegen consulaat slechts 20 kilometer verder. Wat was er aan de hand?

Twee jaar inreisverbod.

Blijkbaar had Mike bij onze laatste uitreis uit Turkije een inreisverbod van twee jaar gekregen. Om de reden hiervoor uit te leggen, moet ik even terug in de tijd: tijdens ons toenmalig verblijf had een agentschap uit Zwitserland onze tweede paspoorten met visa voor Iran opgestuurd. Volgens de Zwitserse wet mogen we slechts één paspoort bij ons hebben. Daarom stuurden we de eerste paspoorten met de inreisstempels voor Turkije terug naar huis.

We hadden kopieën van de stempels gemaakt. Maar die aanvaardden de ambtenaren bij de uitreis niet. Meer concreet:  er was alleen met het paspoort van Mike een probleem. Met dat van mij was alles in orde. Pas na vier uur discussiëren mochten we vertrekken naar Iran. We dachten dat daarmee de kous af was. Integendeel, zoals nu bleek. Om Mikes inreisverbod op te heffen, zou hij naar het Turkse consulaat in Zwitserland moeten gaan.  Dat was weliswaar geen optie.

Zwarte Zee in plaats van Middellandse Zee.

En dus zochten we naar alternatieven om van Georgië naar Europa te geraken. We zouden opnieuw naar Rusland en dan via Oekraïne richting Zwitserland kunnen rijden.  Maar dat zou een enorme omweg zijn. Na wat zoeken vonden we een overzet over de Zwarte Zee naar Bulgarije – van Batumi naar Burgas. De volgende zou drie dagen later vertrekken. We namen contact op met de rederij en boekten een plaatsje.

Maar dat was nog geen reden tot feesten. Ons oorspronkelijke plan was om van de Turkse kust aan de Middellandse Zee via Cyprus naar Israël over te steken. Het enige alternatief zou geweest zijn om van Bulgarije naar Griekenland te rijden en daar de overzet naar de Israëlische haven Haifa te nemen. Maar dat kostte 6.000 euro: veel meer dan de overzet vanuit Turkije – en te veel voor ons budget. Kortom: het was een beetje een geluk bij een ongeluk.

Contante euro’s, alsjeblieft!

Nu hadden we tenminste de gelegenheid om drie dagen aan een Georgisch strand te ontspannen. Onze enige missie: geld in de lari, de nationale munt, opnemen en laten wisselen – de rederij wilde contante euro’s. Bij het heen- en terugwandelen tussen de bank, het wisselkantoor en het bureau van de rederij konden we al lachen met de hele toestand.

We overnachtten aan de haven en kregen om 4 uur ‘s ochtends een telefoontje dat de boot klaar stond om te laden. Het dek was slechts half vol, en we kregen een kajuit voor vier. Zelfs Aimée mocht mee. Wat volgden waren twee slaperige dagen tijdens dewelke we alleen op het dek kwamen om Aimée uit te laten en naar de kantine te gaan. In Bulgarije was er dan twee uur tegenslag op de boot: het computersysteem van de douane was gecrasht.

Een ufo en oeroude documenten.

Nadat ook dat probleem achter ons lag, was het de hoogste tijd voor sightseeing. Een van onze doelen: Bulgarijes ‘ufo’ in het centrum van het land, het ter ere van de socialistische beweging opgerichte Buzludzhha-monument op de berg Chadschi Dimitar. Het monument is niet meer toegankelijk, maar het was wel een indrukwekkend zicht.

Wat je in Bulgarije massaal kan bezoeken, zijn kloosters en kerken. We raakten gefascineerd door het ‘Klooster van de Heilige gedaanteverandering van God’ in een afgrond aan de rivier de Jantra. Het is op de rots gebouwd en ziet er van binnenuit kleurrijk uit. Niet minder spannend was een verlaten huis dat blijkbaar tot het terrein behoorde. Daarin ontdekten we oude kleding, kisten en meubelen en meer dan 100 jaar oude documenten, allemaal wild in de ruimtes verspreid.

Foto's: 4-Xtremes