Schoten in het donker en idyllische spookstad – nieuwe avonturen van het Zwitserse avonturierskoppel – deel 6

Een paar weken geleden was er een hittegolf, gisteren viel de eerste sneeuw – en vandaag moesten we meemaken dat succes en teleurstelling dicht bij elkaar kunnen liggen. We zijn ten zuiden van Almaty, de grootste metropool van Kazachstan, door de dichte mist naar het Tien-Shan-gebergte gereden. Daar ligt de Zhusalykezen-pas, op een dikke 3.300 meter hoogte. Aangezien deze pas hoger is dan elke berijdbare pas van Europa, hebben we hem gekozen ter vervanging van de ‘Xtreme’ in India, die we door een verlopen visum niet hebben kunnen doen.

We waren eerst niet zeker of we de pas voor het begin van de winter zouden halen. Dat is – een beetjes sneeuw of niet – toch gelukt! Enige kanttekening: bovenaan is een ruimte-onderzoeksstation, en we kunnen niet tot helemaal boven rijden. Toch niet vandaag.

Elke dag zes uur on the road.

Sinds ons laatste bericht zijn we van Georgië door de Russische noordelijke Kaukasus en de helft van Kazachstan gereden – ongeveer 4.500 kilometer. Niet veel in vergelijking tot wat de meeste truckers afleggen. Maar we gingen soms zo traag vooruit, dat we dagelijks maar zes uur onderweg waren. Nog in Georgië moesten we een dichting laten vervangen. De monteurs konden een origineel onderdeel van Mercedes laten overkomen – ongelofelijk!

Voor de grens met Rusland kregen we even slappe knieën. Je leest veel over de ambtenaars daar. Maar dan beleefden we het tegendeel: het ging vlot, de ambtenaars wilden een sticker op onze box kleven en we kregen brood en tomaten. Maar er zijn wel degelijk problemen in de noordelijke Kaukasus. En daarom waren politie en militairen langs Russische kant zeer aanwezig. We moesten langs checkpoints en zelfs één keer door een lichaamsscanner zoals op de luchthaven.

Schoten en zoekspots om middernacht.

Maar echt misselijk, en nu maken we even een grote sprong vooruit op ons traject, werden we pas een paar kilometer verder: in de buurt van Almaty, waar we aan een rivier wilden overnachten. Groen gras onder onze voeten, bomen – een klein paradijs! Tot we om middernacht schoten hoorden en op de andere oever een pick-up met zoekspot zagen. Vermoedelijk alleen maar boeren op vossenjacht. Maar we wilden geen enkel risico nemen, gaven gas en brachten de nacht door aan een tankstation, waar ook vrachtwagenchauffeurs sliepen.

Terug naar Rusland: de route door de Russische noordelijke Kaukasus was voor ons slechts een ‘doorgang’ naar Kazachstan. Daarom waren we des te meer verrast door de veelzijdigheid van deze streek. Zo is er in de republiek Dagestan de Sarykum-zandduin, de hoogste van Europa. Als je helemaal bovenaan staat, zie je alleen maar groene velden en bergen en denk je: “Op een of andere manier past dit hier niet!” De kust van de Kaspische Zee is hier adembenemend mooi: bijna wit zand, een vrijwel eindeloze horizon – en wanneer de zon ondergaat, kan je kijken hoe de nacht komt. Aan de ene kant de zon, aan de andere kant de donkere horizon, en daartussen alle mogelijke kleuren.

Opnieuw op kompas rijden – spannend!

Op het laatste stuk voor de grens met Kazachstan gaf de gps een ‘grote’ weg aan, maar die was er nog niet. Het asfalt stopte gewoon halverwege, en daar begon een zandpiste. Omdat deze weg naast de gps-route lag en steeds opnieuw splitste, moesten we ons twee dagen oriënteren op een kompas. Spannend! Het deed ons denken aan onze reis door Amerika, toen we ook alleen kaarten en een kompas hadden. Toch zijn we altijd op onze bestemming aangekomen, soms met een omweg.

Door Kazachstan, het negende grootste land ter wereld, rijden we van west naar oost op ongeveer 4.500 kilometer. Als toeristen mochten we maar 30 dagen blijven. Dus was het van in het begin duidelijk dat we ons aan die planning moesten houden. Het was wel jammer dat net de eerste 50 kilometer bezaaid waren met kniediepe putten in de weg.

Deel 7 van de RoadStars-reeks verschijnt eind november. Blijf op de hoogte!

Foto's: 4-Xtremes