Een van de 400: Wolfgang Gabl onderweg met zijn Actros Edition 2

Haar lichaam is slechts in gewaden gewikkeld, haar blik duidelijk naar voren gericht. Met haar rechterhand houdt ze een toorts omhoog, in haar linkerhand houdt ze een inscriptieplaat met de datum van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring vast: 4 juli 1776. Terwijl het echte Vrijheidsbeeld op Liberty Island in de haven van New York er nogal bleek uitziet, draagt de kleinere kopie in de tuin van een restaurant in Innsbruck zelfs lippenstift. Haar vingernagels zijn rood gelakt, de kroon met zeven stralen is verguld.

– Wolfgang Gabl, bestuurder en bedrijfsleider

Wolfgang glimlacht. Niet omdat de Oostenrijkse versie veel charmanter lijkt dan het origineel. Eerder omdat het standbeeld met zijn zeven meter hoogte al maanden op het terrein van zijn bedrijf in Roppen in het district Imst in Tirol stond. "We hebben het per vrachtwagen van Nederland naar Oostenrijk vervoerd", zegt hij in zangerig Tirools. "Maar omdat er een probleem was tussen de leverancier en de koper, moesten we het beeld tijdelijk opslaan." En welke plaats was daarvoor beter geschikt dan het terrein van zijn bedrijfszetel op het industrieterrein van Roppen? "Veel mensen moeten gedacht hebben dat Gabl compleet gek werd."

Of hij vaker vrijheidsbeelden vervoert, willen we van de ondernemer weten. De 57-jarige grijnst nu breed. "Dat was onze enige ervaring in deze business tot nu toe", zegt hij. Hij is veel meer vertrouwd met het vervoer van aluminiumprofielen in een grote verscheidenheid van afmetingen en lengten. Al jaren werkt Wolfgang nauw samen met een bedrijf in Telfs. Met zijn vier opleggercombinaties behandelt hij praktisch alle export- en transporttaken voor de producent van aluminium, auto-onderdelen, machines en installaties.

Een van zijn trucks heeft hij zelfs permanent aan de klant verhuurd. "Wij zijn vooral in Duitsland en in de Benelux onderweg", zegt de rijdende bedrijfsleider. "Het komt niet zo vaak voor dat een ondernemer zelf achter het stuur plaatsneemt. Maar ik zou het niet uithouden om altijd alleen op kantoor te zitten. Ik ben graag op de baan. Ik amuseer mij. Ik heb tijd voor mezelf en mijn gedachten."

Elke kilometer benutten.

Zijn twee zonen Florian en Martin zijn allang in het familiebedrijf gestapt als chauffeurs, terwijl zijn vrouw Marlies thuis alle administratieve zaken regelt. Daartoe behoort ook het verkrijgen van extra opdrachten voor de terugreis. "We proberen zo weinig mogelijk leeg te rijden", zegt Wolfgang, "we willen elke kilometer benutten." Hij is niet kieskeurig bij de keuze van zijn vracht. Herdenkingskaarsen en bonsaibomen vinden evenzeer plaats in de laadruimte als appels, oldtimers, machines, bouwvoertuigen, tractoren, meubilair, bloemen, grote tenten, zink en desgewenst zelfs vrijheidsbeelden. "Er is niet veel wat we de afgelopen jaren nog niet hebben getransporteerd."

Interessante nieuwe aanwinst.

Na jaren als chauffeur voor andere bedrijven te hebben gewerkt, begon Wolfgang in 1999 als zelfstandige met een eigen vrachtwagen. In 2008 koopt hij zijn eerste truck van Mercedes‑Benz. "Mercedes was met zijn voertuigen technisch ver vooruit op de andere fabrikanten met afstandscruisecontrole en rijstrookveranderingsassistent." Sindsdien is hij trouw gebleven aan het merk. De 'pure luxe' beleeft hij sinds kort: nieuw in de vloot is een Actros 1963 Edition 2. Het speciale model, dat tot 400 stuks beperkt is, is voorzien van een zwart leren stuurwiel, leren deurgrepen, een bedieningspaneel ingelegd in nappader en een dakluik met sfeerverlichting. Aan de buitenkant vallen vooral de maansteengrijze voorzijde van het voertuig, de koplampkrans met verduisterde kap, de vele sierlijsten van edelstaal en het 'Edition 2'-opschrift op de zonnekap op.

150.000 kilometer per jaar.

"Ik leg ongeveer 150.000 kilometer per jaar in mijn truck af, en de cabine is mijn werkplek en woonkamer tegelijk. Het was voor mij gewoon de moeite waard."

Anders is Wolfgang zich sterk bewust van wat hij uitgeeft: "Weet je wat een koffie in een wegrestaurant nu kost?", vraagt en antwoordt hij zelf. "Bijna 4 euro! Als je onderweg twee of drie koffie per dag drinkt, vijf dagen per week, is dat een aardige som." Al jaren heeft hij een eigen koffiezetapparaat in zijn cabine. Onlangs weigerde die echter dienst. "Mijn broek zakt af van dergelijke prijzen", zegt de Tiroler, die dan weer over de aangename kanten van het chauffeursleven praat.

Hij vertelt over eerdere verre reizen die hem naar Rusland, Frankrijk, Sardinië en Sicilië hebben gebracht. Pas onlangs was hij voor een evenementenbedrijf in Mallorca. Volgende week komen er waarschijnlijk weer 2.000 tot 3.000 kilometer bij, als hij zondagavond al met de vandaag voorgeladen vracht op weg naar België gaat. Het lossen is gepland voor dinsdagmorgen in de buurt van Brussel, waarna hij in Antwerpen papier zal oppikken dat bestemd is voor de streek van Kempten in Beieren. En dan kijken we eens wat mijn vrouw nog aan opdrachten binnenkrijgt", zegt hij. Misschien eens opnieuw een vrijheidsbeeld? "Onwaarschijnlijk", zegt Wolfgang en hij glimlacht weer. "Maar zeg nooit nooit."

Foto's: Alexander Fuchs
Video:  Whiteroom GmbH