Zoons van vrachtwagenchauffeur Luc Moens zijn apetrots op hun vader

Op onze social-kanalen vroegen we welke vader het nou echt verdiende om eens goed in het zonnetje gezet te worden. Inzet: een professionele fotoshoot en een verhaal hier op Roadstars. Mitch en Mike, de 14-jarige zoons van vrachtwagenchauffeur Luc Moens uit Voerendaal, waren er als de kippen bij. “Noem maar een plek waar jij nog nooit bent geweest. Je bent op wegen waar gewone mensen niet komen en 24/7 dag aan het rijden. Ik ben heel erg trots op je!”, schreven ze. Wat maakt deze chauffeur nou zo’n topper? Benieuwd naar zijn verhaal reden we naar Zuid-Limburg voor een gesprek met vader en zoons.

Je hebt veel chauffeurs die dagelijks met pallets en dozen van distributiecentrum naar distributiecentrum sturen. Prachtig werk natuurlijk, maar Luc doet liever de bijzondere, uitzonderlijke klusjes. De 56-jarige geboren Belg, die opgroeide in de buurt van Brussel, vertelt: “Al sinds ik ben begonnen met werken, wil ik het altijd toch iets specialer dan gemiddeld. Net even dat tikkeltje meer. Zo werkte ik in België bij de Rijkswacht in Brussel. En niet als een gewone agent, maar bij de elite-eenheid. We stonden voor de nationale veiligheid en hadden te maken met terrorisme en de zware criminaliteit van de jaren ‘80. Dat was fysiek en mentaal behoorlijk uitdagend werk en ja: dat lag me eigenlijk wel. Daarbij kreeg ik de kans om al mijn vrachtwagenrijbewijzen te halen.”

Woestijn zonder airco.

Met al zijn papieren op zak, vertrok Luc bij de Rijkswacht: hij wilde chauffeur worden. En wispelturig als hij is, ging hij weer voor iets ‘anders dan anders’. “Mijn eerste baan als trucker had ik in Tunesië. Voor een Belgisch confectiebedrijf reed ik dagelijks van El Djem naar Radès, de haven bij Tunis. Dat ligt zo’n 200 kilometer uit elkaar, maar het was wel wat meer dan 3 uur rijden hoor: snelwegen of überhaupt asfaltwegen waren er nog niet overal in die tijd. Ik stuurde dus hele dagen door de zandbak. De temperaturen waren, ook toen al, behoorlijk hoog daar. En denk maar niet dat ik toen al de airco kon aanzetten, zoals nu in mijn Actros… Nee: je kunt wel zeggen dat ook deze baan behoorlijk avontuurlijk was”, vertelt Luc, met zijn trotse zoons, een twee-eiige tweeling van 14, naast hem op de bank.

Trots op harde werker.

“Lieve papa, je rijdt in de bossen waar niemand ooit zal komen en je bent de hele week van huis, dag en nacht. Je bent een topper”, schreven zoons Mitch en Mike onder onze Vaderdag-actie op Facebook. Ze zijn vooral trots op het harde werk dat Luc doet en hoe hij zich inzet om een goed leven mogelijk te maken voor zijn gezin. Tegenwoordig heeft hij weer een flink zware baan. “Ik werk voor Rhenus Forest Logistics in Luxemburg. Het is mijn taak om door heel Europa hout op te halen. Ook dit werk is speciaal: de boomstammen vind ik op de meest onherbergzame plekken – van Finland tot Zuid-Spanje – aan de hand van gps-coördinaten in het bos. Ik takel de loeizware stammen op mijn oplegger met walkingfloor. Zwaar werk, maar ook mooi werk”, vertelt Luc. Zijn vrouw Gaby vult aan: “En soms gevaarlijk werk.”

Het Mercedes-gevoel.

De bossen doet Luc aan met de witte Actros van zijn werkgever. “Dit is mijn vierde alweer. Ik heb ‘m nu ruim drie-en-een-half jaar en er staat zo’n 450.000 kilometer op de klok. Ik vind het een fijne auto, een echte Mercedes-Benz. Wat ik daarmee bedoel? Kijk: ik heb de afgelopen decennia in alle soorten trucks gereden, maar alleen een Mercedes voelt als een Mercedes. Voor mij is het de combinatie van technologie en rijstijl. Met Active Brake Assist 5 en Mirrorcam heb ik bijvoorbeeld innovaties aan boord die me veiligheid én overzicht geven. Tegelijkertijd is het, waar ik ook ben, een heel soepele, fijne truck om mee te rijden. Dit is ontspannen sturen, met het gevoel van luxe. Slapen lukt ook goed trouwens in het comfortabele bed. En dat mag ook wel hè… Ik lig er gemakkelijk 6 nachten per week in!”

Hoog op de weg.

De zoons van Luc gingen vroeger regelmatig mee met pa op pad met zijn truck. Vooral Mike was fan. Hij vertelt: “Mooi was dat. Hoog op de weg zitten, een beetje kletsen met pa en dan eens genieten van een muziekje uit het indrukwekkende soundsystem… Je kwam ook op plekken waar je nooit komt.” Luc haakt in: “Ja, mooi hè, wist je nog dat we eens midden in het centrum van Keulen moesten lossen? Met zo’n grote trekker-oplegger-combinatie door die nauwe straatjes heen… Uniek toch!”

Op de vraag of de broers zelf later ook chauffeur willen worden, zegt Mitch: “Nee, ik wil motoragent worden.” Mike zouden we later wél nog achter het stuur van een truck kunnen tegenkomen, al zal dat wel zeker een knalrode zijn. Het liefste gaat hij namelijk bij de brandweer.

Apetrotse vader.

Dat Mitch en Mike zo snel op onze winactie reageerden en zulke lieve berichten achterlieten: dat ontroerde Luc meteen. Hij vertelt: “Dat de jongens zo trots zijn op het werk dat ik doe: ik vind het hartverwarmend, echt. En voor mij is het niet meer dan normaal hoor. Ik zet gewoon graag altijd dat stapje extra. Weet je: Gladiator is mijn inspiratiebron. “Je moet overleven om te kunnen blijven bestaan”, zei hij. En zo zie ik het dus ook. Als je maar wilskracht hebt, dan lukt het.”

Luc is op zijn beurt ook apetrots op zijn zoons. Wanneer het over voetbal gaat, beginnen zijn ogen meteen te glinsteren. “Ze zitten hier in het eerste team. De gebroeders Moens spelen de pannen van het dak. Ik bedoel: wie scoort er nou 3 goals in 3 wedstrijden? Ja, en dan sta ik langs de lijn te glimmen van geluk hoor!”