4-Xtremes – 42ο Μέρος: Μέσα από χαράδρες και λασπόνερα με κατεύθυνση προς τον Νότο

Τις προηγούμενες εβδομάδες κάναμε καλές διαδρομές. Και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι ακολουθήσαμε λίγο-πολύ ζιγκ-ζαγκ πορεία, μερικές φορές ακόμη και εκτός δρόμου. Το διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά: Η Ισπανία προσφέρει τόσες πολλές δυνατότητες, που είναι δύσκολο να προγραμματίσει κανείς μια συγκεκριμένη διαδρομή.

Πάντα κατά μήκος του ποταμού.

Αφού εξερευνήσαμε την Κουένκα, αποφασίσαμε να χαρίσουμε στον εαυτό μας και στο Axor ένα διάλειμμα σε μια τεχνητή λίμνη. Τη νύχτα οι θερμοκρασίες πέφτουν κάτω από το μηδέν, αλλά κατά τη διάρκεια της ημέρας απολαμβάνουμε τον ήλιο και κάνουμε περίπατο κατά μήκος της ακτής με την Aimée. Λίγες μέρες αργότερα συνεχίζουμε το ταξίδι μας: σε έναν μικρό δρόμο μέσα από ένα γραφικό φαράγγι, πάντα κατά μήκος του ποταμού Río Júcar. Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου κίνηση, συνεπώς δεν αποτελεί πρόβλημα το γεγονός ότι πρέπει να κάνουμε ελιγμούς μπαίνοντας επανειλημμένως στην αντίθετη λωρίδα εξαιτίας των βράχων που προεξέχουν.

Στο φαράγγι βρίσκεται η μικρή επαρχιακή πόλη Acalá del Júcar – η οποία δεν αποτελούσε μεν μητρόπολη στα μέσα του περασμένου αιώνα, αλλά πάντως ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι σήμερα. Οι κάτοικοι δεν χρειάζεται να αθλούνται: Τα σπίτια είναι χτισμένα μέσα στους βράχους και τα σοκάκια είναι τόσο στενά, που πρέπει να μετακινούνται με τα πόδια. Και, για παράδειγμα, όταν χρειάζονται καυσόξυλα, τα σπρώχνουν στο βουνό με ένα καροτσάκι. Έχουμε την αίσθηση ότι καταδυόμαστε σε έναν κόσμο που έχει παρέλθει προ πολλού. Στον Μεσαίωνα, για παράδειγμα, όταν οι «προπάτορες» των σημερινών οδηγών φορτηγών πραγματοποιούσαν εδώ εμπορικές διαδρομές.

«Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών».

Η αντίθεση με τη γειτονική μητρόπολη, τη Βαλένθια, δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ισπανίας μετά τη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη, σταθμεύουμε το φορτηγό μας σε έναν φυλασσόμενο χώρο στάθμευσης φορτηγών και παίρνουμε τα ποδήλατά μας. Μας αρέσει ιδιαίτερα το σύγχρονο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Βαλένθιας, η «Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών». Από εδώ μπορεί να φτάσει κανείς στην παλιά πόλη μέσω μιας ξηρής κοίτης ποταμού – που τώρα είναι ένα καταπράσινο πάρκο – χωρίς να χρειαστεί να περάσει με το ποδήλατο μέσα από την κυκλοφοριακή κίνηση της πόλης.

Και μετά μια άλλη αντίθεση: Επειδή η ακτή που βρίσκεται νότια της Βαλένθια είναι πυκνοκατοικημένη, επιλέγουμε μια παράλληλη διαδρομή που μας οδηγεί μέσα από βουνά και χωριά – μέχρι να φτάσουμε στην Ανδαλουσία και να αφήσουμε πίσω μας την άσφαλτο. Μερικές φορές, τουλάχιστον, καθώς ακόμη και εδώ στον Νότο, οι περισσότεροι δρόμοι δεν είναι καθόλου κακοί. Ωστόσο, η offroad δράση είναι χαρακτηριστική στις «κακοτράχαλες» εκτάσεις της Γκέμπας και, στη συνέχεια, στην έρημο της Ταμπέρνας. Αρκετή λάσπη γύρω από τους θόλους των τροχών. Μολονότι θεωρείται μία από τις ξηρότερες περιοχές της Ευρώπης, είχαμε αρκετές βροχερές ημέρες.

Μια σημαντική διαφορά: Στο Ιράν δεν χρειάστηκε σχεδόν καθόλου να μοιραστούμε τους ιστορικούς χώρους με άλλους δυτικούς επισκέπτες, ενώ η Αλάμπρα με τα παλάτια των Νασρίντ είναι ένα από τα πιο επισκέψιμα τουριστικά αξιοθέατα της Ευρώπης. Κατά την αγορά εισιτηρίων έπρεπε να δώσουμε τους αριθμούς διαβατηρίων μας και να κάνουμε κράτηση χρονοθυρίδας. Αλλά άξιζε πραγματικά τον κόπο. Στο τέλος της ξενάγησης ανεβαίνουμε σε έναν πύργο, από όπου έχουμε υπέροχη θέα στην παλιά πόλη της Γρανάδας και στη χιονισμένη Σιέρα Νεβάδα. Από εδώ πάνω μπορούμε σχεδόν να δούμε τον επόμενο προορισμό μας...

Φωτογραφίες: 4-Xtremes