4-Xtremes – Μέρος 38: Η Andrea και ο Mike ανακαλύπτουν την άγρια βόρεια Ισπανία

Η Ισπανία προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία διαφορετικών τοπίων και αξιοθέατων. Ανάλογα δύσκολος είναι ο σχεδιασμός μιας εύλογης διαδρομής, όταν φτάνεις αναπάντεχα στη Βαρκελώνη, όπως εμείς με το Axor μας. Αποφασίζουμε να πάμε στη χώρα των Βάσκων που βρίσκεται βόρεια – και από εκεί, κατά μήκος της άγριας ακτής του Ατλαντικού προς τη Γαλικία, τέρμα βορειοδυτικά.

Αυτό που καταλάβαμε ήδη κατά τη διαδρομή προς τη χώρα των Βάσκων: Οι δρόμοι της Ισπανίας είναι φοβεροί. Οι δρόμοι είναι σε άψογη κατάσταση και συνήθως ευχάριστα φαρδιοί ακόμη και για το φορτηγό μας. Φυσικά κι εδώ αυτό εξαρτάται πολύ συχνά από τα τελευταία χιλιόμετρα πριν από τον προορισμό. Ειδικά κοντά στην ακτή υπήρχε πάντα κάποιο χωριό, για το οποίο έπρεπε να ενημερωθούμε από πριν, εάν θα το «διασχίσουμε» – και όπου τότε απαιτούνταν συγκέντρωση στο τιμόνι. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το συναρπαστικό στο overlanding!

Ακραίες αλλαγές καιρού.

Στη χώρα των Βάσκων, μια οροσειρά χωρίζει την ακτή από την ενδοχώρα. Οι αλλαγές του καιρού είναι ακραίες, από άπνοια και ήλιο σε θυελλώδεις ανέμους με πολλή βροχή. Με θερμοκρασίες γύρω στους μηδέν βαθμούς βάλαμε πλώρη για τον καταρράκτη Salto del Nervión, έναν από τους ψηλότερους της Ευρώπης με ύψος πάνω από 220 μέτρα. Εκεί κοντά βρήκαμε ένα σημείο για κάμπινγκ. Έτσι μπορούσαμε να πάμε με το ποδήλατο ή περπατώντας στον Salto – για να πετύχουμε ένα άνοιγμα του καιρού που να έχουν φύγει τα πυκνά σύννεφα και να είναι ελεύθερη η θέα προς τον καταρράκτη και την κοιλάδα.

Το καρστικό τοπίο είναι εδώ εντυπωσιακά άγριο. Με το ποδήλατο ακολουθούμε την πορεία του απόκρημνου βράχου, από τον οποίο πέφτει ο καταρράκτης. Μια φοβερή ιδέα, θεωρήσαμε αρχικά. Όλο και πιο απότομες ήταν οι ανηφόρες και οι κατηφόρες, το μονοπάτι ήταν λασπώδες με διάσπαρτες πέτρες και ρίζες. Όλο και πιο συχνά έπρεπε να σπρώχνουμε ή ακόμη και να κουβαλάμε στην πλάτη τα ποδήλατα. Εντελώς εξαντλημένοι φτάσαμε λίγο πριν το σκοτάδι πίσω στον σκύλο μας, την Aimée, η οποία είχε κοιμηθεί.

Ποικιλία αρχιτεκτονικών ρυθμών στο Μπιλμπάο.

Σαφώς πιο ξεκούραστοι την επόμενη μέρα κάναμε μια σύντομη διαδρομή με το Axor προς την ακτή. Μόλις φτάσαμε πάνω από τα βουνά, άρχισε να λάμπει ξανά ο ήλιος. Ο προορισμός μας: Το Μπιλμπάο. Η πόλη είναι σε μια κοιλάδα στο ποτάμι Ría de Bilbao, έχει ένα κέντρο με πολλά ψηλά κτίρια. Στις μεγάλες πόλεις επιλέγουμε κανονικά πάντα όχι περιπετειώδη, αλλά ασφαλή σημεία στάθμευσης. Αυτή τη φορά προέκυψε μια απίστευτη θέα πάνω από την πόλη.

Και μια ευνοϊκή θέση: Με τα πόδια φτάσαμε σε ούτε μια ώρα στο φουτουριστικής σχεδίασης μουσείο Guggenheim. Πολύ σπάνια έχουμε δει μια πόλη, που έχει μια τόσο μεγάλη ποικιλία αρχιτεκτονικών ρυθμών όπως το Μπιλμπάο. Επιπρόσθετα πολλά πάρκα και χώροι πρασίνου και συνολικά μια πολύ ζωντανή ατμόσφαιρα.

Στην κτηνιατρική κλινική.

Κανονικά είχαμε σκοπό να συνεχίσουμε τη διαδρομή την επόμενη μέρα. Όμως η Aimée δεν ήταν καλά, όπως και εβδομάδες πριν. Για αυτό αποφασίσαμε να την πάμε για εξετάσεις. Δυστυχώς εκείνη τη μέρα – μια Κυριακή – ήταν ανοιχτές μόνο δύο κτηνιατρικές κλινικές, ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Δεν θέλαμε να το διακινδυνεύσουμε με το Axor και πήραμε ένα ταξί που δέχεται σκυλιά.

Σε τέτοιες στιγμές αντιλαμβανόμαστε πόσο πρακτικό είναι όταν μιλάς τη γλώσσα της χώρας στην οποία βρίσκεσαι. Και για αυτόν τον λόγο όλα εκτυλίχθηκαν χωρίς περιπλοκές. Μερικές ώρες αργότερα ήμασταν στο φορτηγό, με μια χούφτα φάρμακα, τα οποία θα βοηθούσαν την Aimée να σταθεί ξανά στα πόδια της. Μείναμε δύο ακόμη μέρες στο Μπιλμπάο για να παρακολουθούμε πως εξελίσσεται η κατάσταση του τετράποδου.

Πτήση με drone πάνω από το νησί του «Game of Thrones».

Η πρώτη μίνι ειδική διαδρομή μετά από αυτή τη στάση ήταν προς το Gaztelugatxe, ένα μικροσκοπικό νησί μπροστά από μια βραχώδη ακτή, την οποία συναντήσαμε ψάχνοντας. Παραβλέψαμε όμως το εξής: Το Gaztelugatxe ήταν ένα σημείο γυρισμάτων της επιτυχημένης σειράς «Game of Thrones» – και είναι πλέον τόσο δημοφιλές, ώστε πρέπει να κλείσεις πολύ νωρίς ένα χρονικό διάστημα.

Όταν φτάσαμε όμως δεν ίσχυε ούτε το ένα ούτε το άλλο: Μερικές ημέρες πριν, μια κατολίσθηση εξαφάνισε τον δρόμο προς το νησί και ουσιαστικά δεν υπήρχε κανένας εκεί. Ούτε εμείς μπορέσαμε επομένως να πατήσαμε το πόδι μας στο Gaztelugatxe. Όμως κάποια σημεία με θέα ήταν προσβάσιμα, έτσι ώστε να πετάξουμε το drone μας πάνω από το νησί και να τραβήξουμε φωτογραφίες.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes