4-Xtremes – 34ο Μέρος: Αλλαγή πορείας και ανησυχία για την Aimée

Για την Ουκρανία είχαμε στη διάθεσή μας ακριβώς 30 ημέρες – πολύ λίγος χρόνος για μια τόσο μεγάλη χώρα, που έχει αμέτρητα πράγματα να δεις. Και προς το τέλος, μας περίμενε και πάλι μια έκπληξη – έτσι, τώρα δεν βρισκόμαστε στη Ρωσία, όπως προγραμματίζαμε, αλλά έχουμε επιστρέψει στην Ουγγαρία.

Αυτός είναι ένας λόγος που χαιρόμαστε ακόμη περισσότερο για τις συναρπαστικές εντυπώσεις που μας προσέφερε η Ουκρανία. Όπως η επίσκεψη σε μια βάση πυρηνικών πυραύλων – μία μοναδική στον κόσμο ευκαιρία! Μετά από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1994 η Ουκρανία προσχώρησε στη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων και δεσμεύτηκε να μην διαθέτει στο εξής πυρηνικά όπλα. Στη συνέχεια, 30 από τις 40 βάσεις της καταστράφηκαν ελεγχόμενα. Μία από αυτές που έχουν διασωθεί και βρίσκεται βόρεια του Περβομάισκ, σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και είναι ανοικτή για το κοινό.

Μόνο το πάτημα ενός κουμπιού μας χωρίζει από την καταστροφή.

Τριάντα μέτρα κάτω από τη γη, μέσα σε ένα σιλό, βρίσκεται το κέντρο συντονισμού, με το κόκκινο κουμπί που θα κρίνει τα πάντα. Πάντως, όποιος πατούσε αυτό το κουμπί, δεν θα ήξερε ποιο μέρος της υφηλίου θα καταστρεφόταν, αφού ο στόχος της βόμβας θα είχε προγραμματιστεί σε άλλο σημείο. Μαθαίνουμε επίσης ότι δίπλα σε κάθε εγκατάσταση πυρηνικών πυραύλων βρίσκεται ένας κάποιου είδους αισθητήρας, ο οποίος, σε περίπτωση επίθεσης, εκκινεί αυτόματα τον πυρηνικό πύραυλο, ο οποίος ενεργοποιεί με τη σειρά του τον επόμενο πυρηνικό πύραυλο και ούτω καθεξής – τις συνέπειες δεν θέλουμε ούτε καν να τις φανταστούμε.

Χαρακτηριστικό είναι και το όνομα του πυραύλου: SS-18 Satan. Εξοπλισμένος με δέκα πυρηνικές κεφαλές, διέθετε εμβέλεια 10.000 χιλιομέτρων και υπήρξε ο μεγαλύτερος διηπειρωτικός πύραυλος που κατασκευάστηκε και τέθηκε σε λειτουργία στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε από έναν στρατιώτη που έχει αποσυρθεί, μας ξεναγεί στις εγκαταστάσεις και μιλάει άριστα Αγγλικά. Ακόμη μία διανυκτέρευση μπροστά από το μουσείο και αναχωρούμε για το Κίεβο, που πλέον είναι κοντά.

Στον δρόμο μας βρίσκεται ένα από τα πιο εντυπωσιακά «ξεχασμένα μέρη» που έχουμε επισκεφτεί ποτέ: το φρούριο Tarakaniv. Πρόκειται ουσιαστικά για μια ολόκληρη στρατιωτική πόλη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με κατοικίες και αποθήκες, μια μικρή εκκλησία, ένα νοσοκομείο και ένα νεκροτομείο. Το οχυρό διέθετε συνολικά 105 καταφύγια, που προορίζονταν τόσο για στρατιωτικές χρήσεις όσο και για διαβίωση. Τη δεκαετία του 1960, οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνταν από τη Σοβιετική Ένωση για την αποθήκευση κονσερβοποιημένων προϊόντων, τα οποία, όμως, αποδείχθηκαν άχρηστα λόγω της πολλής υγρασίας. Τώρα, η φύση ανακαταλαμβάνει τις εγκατελειμμένες εγκαταστάσεις και δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μυστηρίου στα ερείπια. Με έναν φακό εξερευνούμε τον λαβύρινθο των υπόγειων στοών, αλλά και το κεντρικό κτήριο, που βρίσκεται καταμεσής ενός χωμάτινου σωρού.

Μεγάλη ανησυχία για την Aimée.

Στην τελική ευθεία για την Ουγγαρία, κάνουμε μια τελευταία στάση στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που χτίστηκε τον 15ο αιώνα εξολοκλήρου από ξύλο. Λίγο πριν εκπνεύσουν οι 30 ημέρες, διανυκτερεύουμε σε ένα εγκαταλειμμένο πανδοχείο, σχεδόν 30 χιλιόμετρα πριν τα ουγγρικά σύνορα. Το πρωί που ξυπνάμε, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά με την Aimée. Δεν κινείται και κουνάει μόνο τα μάτια. Γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να είχε μια σοβαρή επιληπτική κρίση στη διάρκεια της νύχτας. Γνωρίζουμε για αυτήν την ασθένεια εδώ και περίπου δύο χρόνια, όμως το τελευταίο διάστημα η Aimée ήταν καλά. Το σοκ είναι μεγάλο! Ευτυχώς, έχουμε τα φάρμακά της εύκαιρα και την παρακολουθούμε για λίγο. Καθώς η κατάστασή της σταθεροποιείται, αποφασίζουμε να περάσουμε τα σύνορα.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes