4-Xtremes – 67ο Μέρος: Επιτέλους και πάλι στον δρόμο!

Το Obelisco de Buenos Aires είναι ένα εντυπωσιακό μνημείο. Μοιάζει με γιγαντιαίο μολύβι, ορθώνεται περίπου 70 μέτρα ψηλά στον ουρανό και σηματοδοτεί το κέντρο της πρωτεύουσας της Αργεντινής. Αργεντινή; Ναι, έχουμε ήδη διανύσει πολλά χιλιόμετρα από τότε που φτάσαμε στη Νότια Αμερική. Και επίσης: Το Axor μας με τα λογότυπα «4-Xtremes» και RoadStars πάνω στο περίβλημα άντεξε τη θαλάσσια μεταφορά από το Αμβούργο μέσω του Ατλαντικού στο Μοντεβιδέο. 

Αλλά πιστέψτε μας: Όταν ήρθε η ώρα να παραλάβουμε το φορτηγό στο λιμάνι της πρωτεύουσας της Ουρουγουάης, ήμασταν κάπως αγχωμένοι. Το πλοίο που μετέφερε το Axor μας έφτασε ημέρα Παρασκευή. Αλλά καθώς το τελωνείο δεν λειτουργεί το Σαββατοκύριακο, πρέπει να κάνουμε υπομονή. Το Σάββατο, πηγαίνουμε ακόμη και στο λιμάνι, με την ελπίδα ότι ίσως δούμε το φορτηγό μας μέσα από τον φράχτη.

Γραφειοκρατία στη λιμενική αρχή.

Τη Δευτέρα φτάνουμε στην πρώτη υπηρεσία στις 9:30 το πρωί ακριβώς. Παίρνουμε τα έγγραφα μεταφοράς και εγώ, η Andrea, αποκτώ άδεια εισόδου στο λιμάνι μαζί με τον Mike, τον ιδιοκτήτη του οχήματος. Στη συνέχεια, περνάμε από διάφορες άλλες υπηρεσίες και λαμβάνουμε περαιτέρω έγγραφα, τα οποία σφραγίζονται και υπογράφονται. Όλα αυτά πάνε ρολόι και οι τελωνειακοί υπάλληλοι είναι ευγενικοί. Απλώς χρειάζεται υπομονή.

Κατά το μεσημέρι μας επιτρέπουν να μπούμε στην περιοχή του λιμανιού και για λίγο δεν προλαβαίνουμε τον υπάλληλο: Μεσημεριανό διάλειμμα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε δύο ώρες. Η περιοχή φαίνεται αρκετά υποβαθμισμένη. Αποφασίζουμε να μην αφήσουμε αυτό να μας αγχώσει, καθώς το προσωπικό κάνει και εδώ πολύ καλή δουλειά. Μετά, όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα: Με το επόμενο έγγραφο στο χέρι, μπορούμε να εισέλθουμε στον χώρο στάθμευσης των οχημάτων. Τελικά, μας επιτρέπεται να πάμε στο φορτηγό μας.

Μεγάλη ένταση στο αμαξοστάσιο.

Με ιδρώτα στο μέτωπο ανοίγουμε τις πόρτες. Αυτό είναι το σημαντικότερο! Γρήγορα γίνεται σαφές: όλα είναι μια χαρά. Δυστυχώς, δεν είχαν όλοι οι ιδιοκτήτες οχημάτων την ίδια τύχη. Στο πλοίο στο οποίο μεταφέρθηκε το Axor μας υπήρχαν άλλα 20 ταξιδιωτικά οχήματα, τέσσερα από τα οποία υπέστησαν ζημιές ή δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Το «παιχνίδι με τη χαρτούρα» συνεχίζεται και τελικά καταφέρνουμε να βγούμε από την περιοχή του λιμανιού στις 5 το απόγευμα.

Παίρνουμε τις βαλίτσες από το διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει για λίγες ημέρες και φεύγουμε από την πόλη! Σε ένα βενζινάδικο γεμίζουμε τα δοχεία νερού και σταθμεύουμε δίπλα στα άλλα φορτηγά. Η καμπίνα είναι τώρα έτοιμη να μας υποδεχτεί για ύπνο. Άλλωστε είναι ώρα για ξεκούραση.

Το επόμενο πρωί, μας περιμένει μια αγχωτική στιγμή: Η απόδοση του φωτοβολταϊκού πάνελ είναι πολύ χαμηλή. Υπάρχει κάποια βλάβη; Ο Mike σκαρφαλώνει στην οροφή και δίνει το πράσινο φως: Τα φωτοβολταϊκά πάνελ είχαν λερωθεί όσο το Axor ήταν στο πλοίο. Έτσι πλένουμε το φορτηγό πριν συνεχίσουμε, σε ένα ήσυχο μέρος όπου μπορούμε ανενόχλητοι να απλώσουμε τα πράγματα από τις βαλίτσες μας και να τα τοποθετήσουμε όλα στο όχημα. Τώρα είμαστε απολύτως έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Μεγάλες αποστάσεις σε αραιοκατοικημένες περιοχές.

Η πρώτη διαδρομή είναι κατά μήκος του Ρίο ντε λα Πλάτα, περίπου 180 χιλιόμετρα προς την Κολόνια ντελ Σακραμέντο. Αυτή η μικρή πόλη θεωρείται η παλαιότερη πόλη της Ουρουγουάης, η οποία ιδρύθηκε από τους Πορτογάλους το 1680. Κακοτράχαλα λιθόστρωτα δρομάκια, αποικιακά κτίρια. Αισθάνεσαι σαν να έχεις γυρίσει πίσω στον χρόνο. Και αν ο καιρός είναι καλός και κοιτάξεις πέρα από τον Ρίο, ο οποίος έχει πλάτος πολλών χιλιομέτρων στις εκβολές του, μπορείς να δεις το Μπουένος Άιρες, τον επόμενο προορισμό μας.

Στην Ευρώπη, όπως γνωρίζουμε, πολλές περιοχές βρίσκονται κοντά μεταξύ τους. Γι' αυτό πρέπει πρώτα να συνηθίσουμε ξανά τις μεγαλύτερες αποστάσεις εδώ. Σε αραιοκατοικημένες χώρες όπως η Ουρουγουάη και η Αργεντινή, είναι φυσικό να χρειάζεται να διανύσεις μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι να φτάσεις στην επόμενη μεγάλη πόλη. Από την Κολόνια ντελ Σακραμέντο μέχρι την Puente Libertador General San Martín, τη συνοριακή γέφυρα προς την Αργεντινή, μεσολαβούν 200 χιλιόμετρα. Και περνούν μέσα από αγροτικές εκτάσεις που φαίνονται ατελείωτες.

Βρίσκουμε έναν χώρο στάθμευσης σε κοντινή απόσταση για να διανυκτερεύσουμε, από όπου μπορούμε να ξεκινήσουμε με τα πόδια νωρίς το επόμενο πρωί. Είτε στη σύγχρονη πεζογέφυρα Puente de la Mujer είτε μπροστά από το ιστορικό προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής, το Casa Rosada: Η μητρόπολη, η οποία είναι τόσο πολύβουη κατά τη διάρκεια της ημέρας, είναι ακόμα άδεια. Κάνουμε ένα διάλειμμα στον οβελίσκο και ανυπομονούμε ήδη για τον επόμενο προορισμό μας. Βρίσκεται «στην άκρη του κόσμου».

Φωτογραφίες: 4-Xtremes