4-Xtremes – Μέρος 36: Η Andrea και ο Mike δεν αποθαρρύνονται

Από το λιμάνι της Γένοβας στην Ιταλία ξεκινούν πολλά φέρι μποτ για τη Βαρκελώνη. Τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εμείς βρισκόμαστε σε ένα από αυτά με κατεύθυνση την Ισπανία. Πιθανόν. Διότι προς το παρόν τίποτα δεν είναι βέβαιο αναφορικά με τα ταξίδια. Πλέον αυτό το έχουμε εμπεδώσει μετά από 60.000 χιλιόμετρα του «World Tour» μας. Όπως δεν ήταν στα σχέδιά μας να σταματήσουμε στην Ιταλία.

Ίσως να θυμόσαστε ότι την τελευταία φορά στείλαμε την ανταπόκρισή μας από την Κροατία – χωρίς, ωστόσο, να ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας ανατολικά, όπως είχαμε σχεδιάσει. Τόσο στη Ρωσία, όσο και πιο πέρα, στα νότια του Ιράν, τα σύνορα μέχρι πρότινος ήταν κλειστά λόγω κορονοϊού. Ξαφνικά, μάθαμε για ταξιδιώτες, που είχαν μπει πολύ εύκολα στη χώρα. Αμέσως αρχίσαμε να το ψάχνουμε. Όμως, αυτό ίσχυε μόνο εάν η χώρα παρέμενε συνεχώς ανοιχτή για τουρίστες: δεν βρήκαμε πουθενά στο διαδίκτυο πληροφορίες σχετικά με επιλογές για να συνεχίσουμε το ταξίδι με φέρι μποτ μέσω του Περσικού Κόλπου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Όλο αυτό μας φάνηκε παρακινδυνευμένο. Επομένως, στρέφουμε το βλέμμα προς τη Δυτική Ευρώπη!

Για πεζοπορία με Unimog.

Παρά όλες αυτές τις αναποδιές στον προγραμματισμό, βιώσαμε και ανακαλύψαμε πολλά από την τελευταία ανταπόκρισή μας. Για παράδειγμα, τις λίμνες Πλίτβιτσε στην Κροατία με τους εντυπωσιακούς καταρράκτες τους. Φυσικά, επειδή το φθινόπωρο δεν έχουν τόσα πολλά νερά όπως τις άλλες εποχές του χρόνου, μπορεί κανείς να τις χαρεί με πολύ λιγότερους επισκέπτες. Και μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τους θαυμαστές της Mercedes: Όποιος δεν θέλει να περπατήσει πολύ, μπορεί να φτάσει στα σημεία έναρξης των πεζοποριών με τρενάκια, τα οποία έλκονται από Unimog. 

Γίνεται περιήγηση στην Κροατία χωρίς καμία παράκαμψη προς την Αδριατική; Όχι! Κάναμε στάση στην παραλιακή πόλη Novi Vinodolski και διανύσαμε με το Axor μας έναν δρόμο που στένευε όλο και περισσότερο – μέχρι τα ερείπια του κάστρου Ledenice. Στο κοντινό νησί Krk συναντήσαμε φίλους. Τη νύχτα, φυσούσε ένας αέρας με ταχύτητα που έφτανε τα 100 χλμ. την ώρα πάνω στο φορτηγό μας, με αποτέλεσμα να μην κλείσουμε μάτι. Αλλά την επόμενη μέρα, αποζημιωθήκαμε με ένα πολύ εντυπωσιακό «χαμένο μέρος»: Ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα της δεκαετίας του 70 σε μια έκταση 25 εκταρίων, το οποίο σιγά σιγά καλύπτεται από γκράφιτι και βλάστηση.

Διασχίζοντας τη Βόρεια Ιταλία με πολύ αργούς ρυθμούς.

Τα 500 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τη Γένοβα τα διανύσαμε με πολύ αργούς ρυθμούς, κυρίως από δρόμους εκτός του αυτοκινητόδρομου. Στη διάρκεια της διαδρομής επισκεφθήκαμε περιοχές όπως το Portogruaro με το χαρακτηριστικό κεκλιμένο καμπαναριό τού, το οποίο χρειάζεται στήριξη. Ή – κοντά στη Μάντοβα – την εκκλησία «Santuario Beata Vergine Maria delle Grazie». Εκεί κάθε χρόνο γίνεται μια γιορτή, όπου οι καλύτεροι «Madonnari» του κόσμου συγκεντρώνονται στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία και φτιάχνουν αγιογραφίες με ευλογημένες κιμωλίες. Μπορέσαμε να θαυμάσουμε μερικά από αυτά τα εφήμερα έργα τέχνης.

Εξίσου εντυπωσιακή με την γιορτή είναι και η εκκλησία. Στο εσωτερικό ένας βαλσαμωμένος κροκόδειλος κρέμεται από την οροφή, ενώ τους τοίχους στολίζουν φιγούρες αγίων από πεπιεσμένο χαρτί. Σύμφωνα με μια άλλη σειρά, εμφανίζονται οι κίνδυνοι, που μπορούν να αποτραπούν μέσω θεϊκής μεσολάβησης. Με άλλα λόγια, οι επισκέπτες βλέπουν φιγούρες, που πεθαίνουν με φριχτό τρόπο.

Στην Παβία παραλάβαμε τα δύο ποδήλατα που είχαμε παραγγείλει και ξεκινήσαμε αμέσως να κάνουμε πολλές εκδρομές κάτω από τον φθινοπωρινό ήλιο. Βρήκαμε μια θέση στάθμευσης για το Axor κοντά στον ποταμό Πάδο, ώστε να ξεκουραστεί κι αυτό για λίγες μέρες. Τις είχε κερδίσει με το σπαθί του. Και μας περιμένουν πολλές ακόμη περιπέτειες με το πιστό μας φορτηγό.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes