4-Xtremes – 46. bölüm: El Hierro'da büyülü anlar

Bu yıl feribot yolculuğu konusunda rekor kırıyoruz. Şu anda Axor'umuzla yaptığımız gibi Kanarya Adaları'na bir keşif gezisi için feribot yolculuğu gerekiyor. Son RoadStars rapordan bu yana listemiz yine üç yolculukla daha büyüdü: La Gomera'dan Tenerife'ye, Tenerife'den El Hierro'ya ve son olarak El Hierro'dan tekrar Tenerife'ye.

Ancak ilk olarak El Hierro'da, feribotla sadece Tenerife üzerinden ulaşılabilen en küçük ve en batıdaki Kanarya Adasında kalıyoruz. Tenerife 2.000 kilometrekarenin üzerindeyken, El Hierro 270 kilometrekareden daha küçük. Puerto de la Estaca'da karanlıkta karaya çıkıyoruz, geceyi limanda geçiriyoruz ve ertesi sabah engebeli manzara karşısında anında büyüleniyoruz. Önümüzdeki günlerde derinleşecek bir izlenim: Atlantik'in mavisi, siyah lav taşları, kırmızı, sönmüş volkanik kraterler, yemyeşil bitki örtüsü ve bunların ortasında beyaz evler. El Hierro küçük ve sapa ama buna rağmen daha muhteşem ve neredeyse büyülü.

Metrelerce yükseklikte dalgalar.

İlk hedefimiz, 15.000 yıldan daha uzun bir süre önce toprak kaymaları sonucu oluşan El Golfo vadisi. Günümüzde vadi son derece verimli, ananas ve muz yetişiyor. Ve elbette Atlantik yakın ve son derece vahşi. Dalgalar bazen kıyıda metrelerce yükseğe çarpıyor. Özellikle koyu renkli taştan yapılmış küçük bir ev görünüyor: Küçük bir otel. Burada huzur içinde uyunabilir mi? 

Vadinin sonunda daha önce iki şerit olan yol daralıyor. Ancak El Hierro oldukça seyrek nüfusa sahip ve trafiği seyrek. Dolayısıyla heyecanlanmaya gerek yok. Kısa bir sürüşten sonra Arenas Blancas sahiline ulaşıyoruz. "Blancas" yani beyaz, ada hakkında neyin özel olduğuna dair ipucu veriyor. Ne de olsa çoğu yer siyah bir kumsalı öne çıkarmayı tercih eder. Ancak adadaki her şey lavdan oluştuğu için beyaz bir kumsal da cazibe merkezi oluyor. Ayrıca burada kırmızı bir kumsal da var.

Güçlü fırtınalar.

Bir sonraki gezide El Hierro'da "fırtına yüzünden harabeye dönmüş"ün ne anlama geldiğini öğreniyoruz. Şiddetli rüzgarlar eserken dağa zikzak çizerek çıkan dar bir yolu izliyoruz. Sönmüş bir volkanik kratere sığınıyoruz ve şiddetli fırtınanın fotoğraflarını çekmek istiyoruz. Ben, Andrea, fotoğraf çekerken zar zor ayakta duruyorum. Yola geri dönerken, yeni bir sert rüzgar geldiğinde sürekli tutunmak zorunda kalıyorum. Fotoğraflarda pek fazla görünmüyor. Ancak daha sonra, normal sonbahar rüzgarlarının, tepesi yere değecek kadar eğdiği bir ardıç ağacı görüyoruz.

Adanın güneybatısında özel bir yeri ziyaret ediyoruz: Punta de la Orchilla. 19. yüzyılın sonlarına kadar, çok sayıda deniz haritası için ana meridyeni veya sıfır boylamını tanımlayan yer burasıydı. Deniz gücü İngiltere'nin isteğiyle Greenwich'in sıfır meridyeni olarak kabul edilmesi ise ancak 1884 yılında oldu. Geriye mütevazı bir anıt kalmış.

Toprak yollar.

Anıtın olduğu yere “Sólo 4×4,” yani “tüm tekerleklerden tahrikli” yazan bir dar yol çıkıyor. Uzun zaman sonra ilk kez lastiklerimizdeki basıncı 6 bar'dan 3,5 bar'a düşürüyoruz. Daha önceki günlerde lav tarlalarından geçmiş olsak da, asfaltsız bir yolda bu çok daha maceralı geliyor. Bölgeyi keşfederken bir kaydırak kadar pürüzsüz bir lav kanalı keşfediyoruz, karşı koyamıyoruz...

Buradan yukarı çıkıyoruz, El Hierro'nun en yüksek noktası deniz seviyesinden yaklaşık 1.500 metre yükseklikte. Dik bir yokuşa paralel uzanan bir bölümde yol gerçekten daralıyor. Ancak bir şekilde oluyor: Aynaları katla, yavaş git ve yolcu yan camdan uçuruma bakarken nefesini tutsun. Zirve daha sonra bir bulut örtüsünde asılı görünüyor. Yine son derece dikkatli gidiyoruz, sonuçta karşımıza bir araç çıkabilir. Ama kimse çıkmıyor. Adada birkaç defa denk gelen sadece bir kamyonla karşılaşıyoruz. Bu, yollarımızın farklı yerlerde kesiştiği bir çöp kamyonu. Sonunda sürücü kabinindekiler bile bize el sallıyor.

Resimler: 4-Xtremes