4-Xtremes – część 71: Miejsce w loży na „końcu świata”

Ushuaia leży na południu Isla Grande de Tierra del Fuego – „Wielkiej Wyspy Ziemia Ognista”. Miasto jest prawdziwą mekką dla turystów. Nic dziwnego – uchodzi przecież za „koniec świata”. Każdy, kto ma taką sposobność, chciałby kiedyś odwiedzić to miejsce. Dziś możemy Wam ogłosić: wraz z naszym Axorem osiągnęliśmy ten wielki cel kolejnego etapu naszej podróży „4-Xtremes – The World Tour”.

Droga tutaj – jak przystało na „koniec świata” – była daleka. Nawet ostatni odcinek, na który Was dziś zabierzemy, ciągnie się przez około 1000 kilometrów. Rozpoczyna się w nadmorskiej miejscowości Puerto San Julian w argentyńskiej prowincji Santa Cruz.  Przy pełnowymiarowej replice „Victorii”. Jesteśmy zdumieni tym, jak mały był statek, którym po raz pierwszy opłynięto ziemię. W 1519 roku na morze wypłynęło pięć statków, wszystkie o długości od 20 do 30 metrów i szerokości od 6 do 10 metrów, pod dowództwem portugalskiego żeglarza Fernão de Magalhães – Ferdynanda Magellana. Na ich pokładach było łącznie 237 mężczyzn. Niecałe trzy lata później do macierzystego portu wróciła tylko „Victoria” z 18-osobową załogą.

Z Argentyny do Chile i z powrotem.

Kolejnym celem jest park narodowy Monte León również znajdujący się w prowincji Santa Cruz i również położony na wybrzeżu. Podobnie jak na terenach położonych dalej na północ, żyje tu mnóstwo pingwinów magellańskich i lwów morskich. Jednak jeszcze bardziej fascynuje nas ogromna różnica między przypływem a odpływem: dziewięć metrów! Podczas odpływu robimy zdjęcia z plaży. 

Po ok. 420 kilometrach Ruta 3 zmienia nazwę na Ruta 255. Dzieje się tak, ponieważ przejeżdżamy przez przejście graniczne z Chile. Granicę przekraczamy bez problemów. W ciągu ostatnich dni musieliśmy jednak dostosować nasze zapasy żywności. Chile zabrania przywozu świeżych produktów spożywczych, takich jak owoce, warzywa, mięso i nabiał. Gdy przekraczamy granicę, na pokładzie mamy już tylko ryż, makaron i warzywa w puszkach.

Promem przez Cieśninę Magellana.

Dobrą godzinę później. Czekamy na prom, który przeprawi nas przez Cieśninę Magellana – ten legendarny żeglarz jest uznawany za jej odkrywcę. Po wjechaniu na statek wszystko przebiega szybko. Już 30 minut później jesteśmy na Ziemi Ognistej. Nazwa południowego krańca Ameryki Południowej wywodzi się od Magellana, który twierdził, że widział tutaj niezliczone ogniska rozpalone przez tubylców.

Po przybyciu na Isla Grande de Tierra del Fuego zamiast bezpośredniej trasy na południe wybieramy mniejszą ulicę, która wiedzie wzdłuż Cieśniny Magellana. A dokładniej mówiąc: Jedziemy szutrową drogą obok szosy, która jest właśnie rozbudowywana. Ponownie obniżamy więc ciśnienie powietrza w oponach, dzięki czemu jazda jest o wiele bardziej komfortowa. Po chwili mijamy jaskrawo pomarańczowego Arocsa z wywrotką.

Plaga bobrów i gotówka.

Ponieważ nie lubimy jeździć w ciemności, spędzamy noc przy drodze. Gdy tylko wieczorem kończy się ruch na placu budowy, widzimy rodzinę bobrów. Choć te małe zwierzęta wyglądają uroczo, na Ziemi Ognistej są prawdziwą plagą. Bóbr został tutaj sprowadzony w latach 40. XX wieku przez handlarzy futer z Ameryki Północnej. Ponieważ w Ameryce Południowej nie ma naturalnego wroga, bez przeszkód rozprzestrzenia się i niszczy drzewa. Z ogromnymi konsekwencjami dla całego ekosystemu.

Następnego dnia docieramy do Porvenir. W tym uroczym miasteczku liczącym 7000 mieszkańców wypłacamy chilijską gotówkę i w małych sklepikach kupujemy karty SIM oraz świeże produkty spożywcze. Ludzie są niezwykle mili i cieszą się z kontaktu z podróżnymi. Po przejechaniu kawałka drogi możemy podziwiać jedyną kolonię pingwinów królewskich poza wyspami subantarktycznymi.

Koniec nie jest końcem.

Pogoda jest tu bardzo zmienna. W słońcu przejeżdżamy przez „bramę miasta” Ushuaia i przy wspaniałej pogodzie spacerujemy wzdłuż brzegu. Następnego ranka z nieba sypią się grube płatki śniegu. Nie jest na tyle zimno, żeby ziemia zrobiła się biała, ale śnieg mimo to jest piękny. Spędzamy miły „zimowy dzień”, a następnego ranka podziwiamy spektakularny wschód słońca.

Ushuaia może być końcem świata, ale nie końcem naszej podróży. Od tej pory zmierzamy przede wszystkim w jednym kierunku: na północ.

Zdjęcia: 4-Xtremes