Job in Tirol: Tobias Helbing en zijn Arocs 2663

Het parkeerterrein onderaan in het dal doet denken aan een roadmovie ergens in het westen van de VS. Direct aan rijksweg 171, vlak voor de laatste rotonde, van waaruit het meer dan 2.000 meter naar boven gaat, is er een soort Amerikaans baanrestaurant, een mix van oud tankstation en een fastfoodrestaurant. Een wrak van een oldtimer is bezig aan wat waarschijnlijk zijn laatste job is, als decorstuk. In het weekend ontmoeten motorrijders elkaar hier. Nu, midden in de week, is het parkeerterrein leeg.

Zes uur later: De lichten van het konvooi dompelen de combinatie in oranje licht. Tobias Helbing controleert nogmaals zijn lading. De 200 vlakke kilometers op de snelweg waren niet zo ingewikkeld. Begeleidende voertuigen hebben ervoor gezorgd dat er rond het voertuig voldoende plaats bleef. "Dan hebben we twee rijstroken voor ons – de snelweg is echt niet het probleem", zegt Tobias. Vanaf hier zijn stalen zenuwen nodig.

– Tobias Helbing, chauffeur bij Wacker

Nauwe bochten, smalle doorritten door dorpjes.

De eerste bocht neemt Tobias in elk geval stapvoets. In de tweede rijdt hij nog langzamer. Goed om te horen hoe de OM 473 werkt – de power van 460 kW blijft niet geruisloos. Op het display voor Tobias licht het symbool van de turbo-retarder-koppeling op. Die zal in de volgende 40 minuten nog vaker gebruikt worden. De combinatie kruipt in manoeuvreermodus de linkerbocht in. De steile rotswand aan de rand van de weg is nu zo dichtbij dat hij het volledige zicht vanuit de cabine inneemt. Tobias heeft het stuurwiel bijna helemaal omgedraaid. Een van de collega’s uit de bestelwagens geeft via de radio door hoeveel plaats er rechts achteraan nog tot aan de wand is. Vooraan is het nog maar enkele centimeters … Tobias grijnst: “Komt goed. De laatste keer is het ook gelukt.” Alsof het altijd zo makkelijk is.

Bomen, borden, muren uit natuursteen.

Het is millimeterwerk dat hij en het team hier transport na transport leveren. En altijd opnieuw komt er nog wat bovenop. Weer, duisternis, nieuwe hindernissen… Vandaag is het tenminste goed weer, het is bijna zomer. "Toen we hier de eerste keren omhoog reden, was de situatie al eens wat kritieker. Sneeuw en ijs maken het niet gemakkelijker. Zelfs wind kan de rit beïnvloeden, omdat de laadbak dan een groot aangrijpingspunt biedt", zegt Tobias.

Hij rijdt nu naar een klein dorpje. Opnieuw een kritieke plaats op het traject, het wordt weer steiler. Vlak daarna wacht het team een stuk van 400 meter met bomen, borden en muren uit natuursteen. Het dak van een huis steekt boven de straat uit. Al weer centimeterwerk, en opnieuw gaat het alleen maar stapvoets vooruit. Tijdens het laatste transport is alles goed gegaan, maar wie weet wat er sindsdien veranderd is?“ Bomen blijven niet altijd zoals ze zijn en onze lading is ook niet altijd dezelfde.”

Bij het buitenrijden van het dorp blijft de vrachtwagen staan. Is er iets gebeurd? Tobias: “We halen hier de schutting van het traliewerk voor de runderen weg. Dat is te hoog.” 1,10 meter ruimte heeft de lading tot op de grond. Met een breedte van 5,90 meter steekt ze ver boven de nu wat smallere rijweg uit. Kilometer na kilometer gaan de haarspeldbochten naar boven – en soms erg steil weer naar beneden. “Ook hier komt de turbo-retarder-koppeling weer van pas, de rem heb ik hier niet nodig.”

De combinatie met zeven assen bereikt het parkeerterrein, waar de laadbak de komende dagen op het chassis wordt gemonteerd. Door het open raam waait een frisse wind, hier boven is het ruim tien graden kouder dan beneden in het dal. Op de hellingen ligt nog sneeuw.

Afkoppelen is voor morgen. Tobias spreekt nog even met de collega’s van de begeleidende voertuigen. “Natuurlijk doe ik mijn job uit passie. Anders gaat het niet. Wie slaapt er nu graag ergens langs de snelweg?”, zegt hij. Vannacht geniet hij in ieder geval van de rust van de Alpen.

Foto's: Matthias Aletsee
Video: Martin Schneider-Lau