Μετάβαση με πλοίο και οδήγηση αριστερά: Μια διαδρομή με τον ειδικό στην Αγγλία Stefan Sprenger

Δύο ώρες αναμονής έχει πίσω του ο Stefan Sprenger, όταν οδηγεί το Actros στη σιδερένια ράμπα και, μια στιγμή αργότερα, στο εσωτερικό του «Spirit of Britain». Η ουρά είχε φτάσει μέχρι τον αυτοκινητόδρομο, πολύ πέρα από το λιμάνι του Καλαί. Εκεί ευτυχώς, οι έλεγχοι των εγγράφων και του φορτίου έγιναν γρήγορα. «Το πρωί έχει εδώ την περισσότερη κίνηση, ιδίως τις Τετάρτες, όπως σήμερα: Περνούν πολλοί απέναντι, για να επιστρέψουν πριν από το Σαββατοκύριακο.»

«Απέναντι» σημαίνει: από το Στενό της Μάγχης προς τη Μεγάλη Βρετανία. Από το γαλλικό Καλαί μέχρι το Ντόβερ είναι μιάμιση ώρα με το πλοίο. Όσο το Actros του βρίσκεται στο κατάστρωμα του «Spirit of Britain» για τα φορτηγά, ο Stefan ανοίγει με μια έξυπνη κάρτα μερικά καταστρώματα ψηλότερα τη γυάλινη πόρτα για τον ειδικό χώρο αναψυχής οδηγών «Commercial Drivers»-Lounge. Αγοράζει γρήγορα έναν καφέ και παίρνει θέση σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Τριγύρω οι συνάδελφοι λαγοκοιμούνται. «Το πέρασμα είναι ξεκούραση εδώ μέσα.»

Το ζητούμενο είναι ο έξυπνος προγραμματισμός.

Τέτοιον χρειάζεται ο οδηγός από την Άνω Βαυαρία. Διότι τον χρειάζονται οι διαδρομές του, που συνήθως αρχίζουν με μια φόρτωση από τη Νότια Γερμανία και οδηγούν σε προορισμούς σε ολόκληρο το νησί. Το Καλαί είναι το μάτι της βελόνας: Οι συχνά μεγάλοι χρόνοι αναμονής – «Έχω πέσει ακόμη και σε δώδεκα ώρες, όταν είχαν απεργία οι λιμενεργάτες» – απαιτούν από τον Stefan έξυπνο προγραμματισμό. «Συνήθως προσπαθώ να συντονίσω τη διαδρομή έτσι, ώστε να είμαι το απόγευμα απέναντι. Αλλά για να το καταφέρω πρέπει να έχω περιθώριο για τουλάχιστον τέσσερις ώρες πορείας.»

Εάν τα καταφέρει, πρέπει να φτάσει γρήγορα στο παραλιακό χωριό Folkestone, ώστε να προλάβει μια θέση για τη νύχτα στον χώρο στάθμευσης οχημάτων. Εάν αντίθετα ο 54χρονος δεν τα καταφέρει, επειδή για παράδειγμα έπεσε σε μποτιλιάρισμα στο Βέλγιο, διανυκτερεύει στον χώρο στάθμευσης οχημάτων στο Καλαί – και παίρνει το πρωί το πρώτο πλοίο. Εάν έχει φορτωμένο εμπόρευμα που είναι επείγον, κατευθύνεται στο ευρωτούνελ και παίρνει το τρένο για την Αγγλία.

Χωρίς φόβο για το Brexit.

Ο Stefan είναι μηχανικός αυτοκινήτων, έχει εργαστεί ως τεχνικός διάτρησης σκυροδέματος και κοπής και, μετά από ένα πρόβλημα υγείας στη μέση, μεταπήδησε στο φορτηγό. Εδώ και χρόνια κάνει τις διαδρομές στη Μεγάλη Βρετανία. Ο ρεπόρτερ του RoadStars θέλει να μάθει, εάν το διαφαινόμενο Brexit θα τις κάνει πιο πολύπλοκες. «Μπα, κάποια συνετή λύση θα βρεθεί, ώστε να μην αισθανθούμε καμία μεγάλη διαφορά», λέει ο οδηγός σηκώνοντας τους ώμους.

Το ίδιο ψύχραιμα αντιδρά στο θέμα της οδήγησης στην αριστερή πλευρά – και αντί αυτού εξιστορεί, με πόσο σεβασμό αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλον στο οδικό δίκτυο στο νησί. «Οι Άγγλοι μαθαίνουν μάλλον από τη σχολή οδηγών πόσο εξαρτημένοι είναι από τα φορτηγά, επειδή τα φορτηγά φροντίζουν να είναι γεμάτα τα ράφια στα σουπερμάρκετ», λέει ο Stefan.

Τρόφιμα μεταφέρει συνήθως στις επίσης τακτικές του διαδρομές από την Ιταλία στη Γερμανία. Στο νησί μεταφέρει εμπορεύματα σε δέματα, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, χαρτί για εφημερίδες ή συσκευασίες για έναν μεγάλο online έμπορο. Στο ταξίδι της επιστροφής είναι συνήθως φορτωμένος με δίσκους αλουμινίου, αλλά και υλικά ανακύκλωσης από παλιό χαρτί μέχρι και μέταλλα, για παράδειγμα από τη διάλυση παλαιών κινητήρων.

Σήμερα μεταφέρει καροτσάκια για σουπερμάρκετ στο επικαθήμενο με συρόμενο δάπεδο και αλουμινένια παραπέτα. Θα τα παραδώσει στην περιφέρεια East Midlands, ώστε μετά να συνεχίσει λίγο πιο βόρεια μέχρι το Sheffield. Ένας εκσκαφέας θα φορτώσει εκεί στο επικαθήμενο συμπιεσμένο αλουμίνιο. «Αυτό θα το μεταφέρω κοντά στην Peschiera στη Βόρεια Ιταλία.» Συγκεκριμένα: Αρχικά θα πάει στο Mittenwald – «Εκεί μένω – περιστασιακά» –, θα περάσει το Σαββατοκύριακο με τη σύζυγό του και τη Δευτέρα θα ξεκινήσει για τον νότο.

Του αρέσει να οδηγεί μόνος του.

Η γυναίκα του τον έχει συνοδεύσει ήδη πολλές φορές στις διαδρομές του – και εκτίμησε την πολυθρόνα, που αντικαθιστά στην καμπίνα με το SoloStar Concept το κάθισμα του συνοδηγού. «Μια φορά κοιμήθηκε οκτώ ώρες σε μια διαδρομή εννέα ωρών προς τη Νότιο Ιταλία. Στο Μπάρι ξύπνησε και ρωτούσε που είναι η θάλασσα», λέει γελώντας ο Stefan.

Η γυναίκα του είναι ο μοναδικός άνθρωπος, που θέλει να έχει δίπλα του: Η μοναξιά περιλαμβάνεται σε αυτά, τα οποία εκτιμά στη δουλειά του. «Όταν πήζω πάρα πολύ, βάζω AC/DC ή Rammstein και τέρμα τα ηχεία.» Ο Stefan είναι συνήθως στον δρόμο από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή. Μετά την εκπαίδευσή του αποφάσισε να μην βρίσκεται ποτέ ξανά όλον τον χρόνο στο ίδιο μέρος. Αυτό λέει, λίγο πριν το πλοίο δέσει, μετά από μια απρόσμενα ήρεμη θάλασσα, στο Ντόβερ.

Εξακολουθεί όμως να είναι ακόμη γοητευτική η ζωή στον δρόμο; Και τι γίνεται με τις δύσκολες στιγμές, που προκύπτουν στη δουλειά; Για παράδειγμα στο λιμάνι του Καλαί, που είναι αποκλεισμένο σαν μια φυλακή υψίστης ασφαλείας, επειδή μετανάστες προσπαθούν συνέχεια να φτάσουν στην Αγγλία κρυμμένοι σε ένα φορτηγό; «Δεν είναι εύκολα, αλλά και που είναι εύκολα;», λέει ο Stefan. Και προσθέτει με βαυαρική εγκαρδιότητα την πιο σημαντική πρόταση: «Απλώς μου αρέσει πάρα πολύ, συνεχώς!»

Φωτογραφίες: Ralf Kreuels