4-Xtremes – Deel 52: Kriskras – naar een nieuwe “Xtreme”

We vergeten het soms zelf: eigenlijk zijn we op “World Tour”. Maar vanwege steeds weer nieuwe beperkingen kunnen we al ruim twee jaar Europa niet verlaten – afgezien van een uitstapje naar Tunesië. Binnen het continent hebben we de “Xtremes”, die onze tour de naam gaven, al behoorlijk doorkruist – van het uiterste noorden van Noorwegen tot helemaal in het zuiden op de Canarische Eilanden. Nu, in Portugal, is er een nieuw landpunt bijgekomen: Cabo da Roca, dat wordt gezien als het meest westelijke punt van het Europese vasteland.

Hoe kom je bij deze kaap? Van de stad Évora, waar we ons het laatst hebben gemeld, gaan we min of meer recht naar het westen. Tot een echt monument, de Ponte Vasco da Gama over de rivier Tejo, die hier eerder als een zee aandoet. Met zo’n 17 kilometer behoort hij tot de langste bruggen van Europa – en eindigt in Lissabon. Natuurlijk laten we ons in de Portugese hoofdstad een sightseeing-tour niet ontgaan. We bezoeken historische pleinen, wachten in de steegjes tot een gele tram om de hoek komt en eten zoete Pastel de Nata vers uit de oven.

Smal en zeer bochtig.

Dan terug naar de Axor – en verder naar het westen. Tot aan Cabo da Roca is het ruim 40 kilometer. Het laatste stuk voert over smalle, zeer bochtige wegen. Niet alleen wij zijn enthousiast over dit traject, maar ook een heleboel motorrijders. Zo moet Mike heel bedachtzaam rijden en bij elke bocht de voet bij de rem hebben voor het geval iemand de bocht afsnijdt.

De kaap zelf is, dat hebben zulke plaatsen vaak gemeen, helemaal niet zo spectaculair. Hij wordt gekenmerkt door een simpel monument, maar ernaast vind je, niet verrassend, de meest westelijke vuurtoren van het Europese vasteland. Toch een fantastisch gevoel om deze “Xtreme” met onze onverwoestbare expeditiewagen te hebben bereikt. Of we ook Europa’s meest oostelijke punt gaan zien? Gezien de huidige situatie lijkt dit uitgesloten. Heel triest.

Grotten, meren, tunnelsystemen.

Een echt hoogtepunt is Sintra, geen 20 kilometer ten noordoosten van de Cabo da Roca. De kleine stad staat bekend om zijn eeuwenoude paleizen. Wij houden vooral van de Quinta da Regaleira, een landgoed dat naast een paleis en een kapel uit een park van vier hectare bestaat. Daar vind je grotten, meren, bronnen en tunnelsystemen.

De symboliek van de gebouwen, zo ervaren we, wordt beïnvloed door de mystiek van de vrijmetselaars. Bijzonder indrukwekkend is de zogenaamde initiatieput: spiraalvormige trappen, eigenlijk omgekeerde torens die naar een put voeren waarvan de bodem is versierd met een tempelierskruis. Allemaal heel geheimzinnig – het zou ons in elk geval niet verbaasd hebben als we hier plotseling in een ceremonie terecht waren gekomen.

Op zandwegen door pijnboombossen.

Dan is het weer tijd voor de natuur, vrije wegen – en zee. Een beetje ten noorden van de stad Nazaré doorkruisen we op zandpistes uitgestrekte pijnboombossen tot we de wilde Atlantische kust bereiken. Na een hevige regenbui wandelen we langs het verlaten strand.

Na de tunnelsystemen in Sintra gaan we een paar dagen later weer onder de grond verder, dit keer een flink stuk landinwaarts. De grottengroep Grutas Mira de Aire geldt als de grootste bekende druipsteengrot van Portugal. Via meer dan 683 treden bereikt komt men meer dan 110 meter diep in de grond. De grot ontstond meer dan 150 miljoen jaar geleden, toen hier waarschijnlijk nog dinosaurussen leefden.

Stijlvolle ridderrestaurants.

Portugal wordt gekenmerkt door de geschiedenis van de tempeliers en hun belangrijkste overblijfsel is de stad Tomar, vanaf de grot nog eens bijna 50 kilometer landinwaarts. Op een steenworp afstand van het centrum parkeren we op een camping en bezoeken we het kasteel van de tempeliers. Het steekt boven de stad uit en herbergt binnen haar muren een unieke ronde kerk. In de oude stad zijn er zelfs stijlvolle ridderrestaurants met rustieke tafels en banken. Eten en drinken worden geserveerd in grove bekers en borden.

De dagen op het platteland zijn nu, in de vroege zomer, zeer heet. Niet zelden stijgt de temperatuur boven de 30 graden. Dus kiezen we ervoor om naar grotere hoogte te gaan. Waar de windmolens staan, moet het toch luchtiger zijn! Op de servicestraten van een windpark rijden we langs een bergkam en vinden we een vlakke plek om te kamperen.

Foto’s: 4-Xtremes