4-Xtremes – część 52: Wzdłuż i wszerz lądu – do nowego „Xtreme”

Niekiedy sami o tym zapominamy: jesteśmy na „World Tour”. Jednak z powodu coraz to nowych obostrzeń od ponad dwóch lat nie możemy wyjechać poza Europę – z wyjątkiem krótkiego wypadu do Tunezji. Jednak na terenie kontynentu zdążyliśmy już zaliczyć całkiem sporo miejsc „Xtreme”, od których wzięła się nazwa naszej wyprawy – od dalekiej północy Norwegii po samo południe na Wyspach Kanaryjskich. Teraz, w Portugalii, dotarliśmy do kolejnego celu: Cabo da Roca, uznawanego za najbardziej wysunięty na zachód punkt kontynentu europejskiego.

Jak można dotrzeć do tego przylądka? Z miasta Évora, z którego ostatnio zdawaliśmy Wam relację, trzeba kierować się mniej więcej na zachód. Droga prowadzi do prawdziwego monumentu – mostu Ponte Vasco da Gama nad rzeką Tag, która w tym miejscu bardziej przypomina morze. Mierzący około 17 kilometrów długości obiekt jest jednym z najdłuższych mostów w Europie – i kończy się w Lizbonie. Oczywiście nie możemy sobie odmówić zwiedzenia stolicy Portugalii. Odwiedzamy historyczne miejsca, stoimy w uliczkach i czekamy, aż zza rogu wyjedzie żółty tramwaj, a także próbujemy lokalnych słodkości prosto z pieca – ciastek pastéis de nata.

Wąskie drogi pełne zakrętów.

Wracamy do naszego Axora – i jedziemy dalej na zachód. Do Cabo da Roca jest 40 kilometrów. Ostatni odcinek prowadzi wąskimi, bardzo krętymi drogami. Ta trasa zachwyca nie tylko nas, ale też wielu motocyklistów. Mike musi więc jechać bardzo ostrożnie i na każdym zakręcie trzymać nogę na hamulcu na wypadek, gdyby jakiś motocykl nagle ściął zakręt.

Sam przylądek – jak to często bywa z takimi miejscami – nie jest zbyt spektakularny. Jest oznakowany prostym pomnikiem, a tuż obok znajduje się – co nie jest zaskoczeniem – najdalej na zachód wysunięta latarnia morska na kontynencie europejskim. Jest to jednak dla nas wspaniałe uczucie, że naszym niezniszczalnym pojazdem ekspedycyjnym dotarliśmy do tego „Xtreme”. Czy dane nam będzie zobaczyć również najbardziej wysunięty na wschód punkt Europy? W obecnej sytuacji wydaje się to wykluczone. To bardziej niż smutne. 

Groty, jeziora, systemy tuneli.

Prawdziwą atrakcją jest Sintra, położona niecałe 20 kilometrów na północny wschód od Cabo da Roca. To niewielkie miasteczko słynie z liczących wiele stuleci pałaców. Szczególnie podoba nam się Quinta da Regaleira – posiadłość składająca się z pałacu i kaplicy oraz czterohektarowego parku. Są tam groty, jeziora, studnie i systemy tuneli.

Jak się dowiadujemy, symbolika budowli była inspirowana mistycyzmem wolnomularzy. Szczególnie imponująca jest tak zwana „studnia inicjacji”: spiralne schody, praktycznie odwrócone wieże prowadzące do studni, której dno zdobi krzyż templariuszy. Wszystko jest bardzo tajemnicze – nie byłoby dla nas niczym dziwnym, gdybyśmy nagle znaleźli się tutaj w środku ceremonii.

Po piaszczystych drogach przez lasy piniowe.

Znów nadszedł czas na przyrodę, puste drogi – i morze. Nieco na północ od miasta Nazaré jedziemy piaszczystymi drogami przez rozległe lasy piniowe, aż docieramy do dzikiego wybrzeża Atlantyku. Po ulewnym deszczu spacerujemy po bezludnej plaży.

Po zwiedzeniu tuneli w Sintrze, kilka dni później ponownie schodzimy pod ziemię – tym razem nieco dalej od wybrzeża. Grutas Mira de Aire uznaje się za największą znaną jaskinię stalaktytową w Portugalii. Po 683 stopniach schodzi się ponad 110 metrów w głąb ziemi. Jaskinia powstała ponad 150 milionów lat temu, kiedy prawdopodobnie żyły tu jeszcze dinozaury.

Restauracje w stylu rycerskim.

Historia Portugalii przeplata się z historią templariuszy, po których najważniejszą pozostałością jest miasto Tomar, oddalone od jaskiń o około 50 kilometrów w głąb lądu. Parkujemy na kempingu w pobliżu centrum i zwiedzamy zamek templariuszy. Góruje on nad panoramą miasta i kryje w swoich murach niezwykły, okrągły kościół. Na starym mieście są nawet restauracje w stylu rycerskim, z rustykalnymi stołami i ławkami. Jedzenie i napoje podawane są tam w grubych glinianych kubkach i talerzach.

Teraz, wczesnym latem, dni na nizinie są bardzo gorące. Nierzadko temperatura wzrasta powyżej 30 stopni. Dlatego decydujemy się udać na wyżej położone tereny. Tam, gdzie stoją wiatraki, musi być bardziej wietrznie! Drogami serwisowymi farmy wiatrowej jedziemy wzdłuż grzbietu górskiego i znajdujemy skrawek płaskiej ziemi na kemping.

Zdjęcia: 4-Xtremes