4-Xtremes – Deel 7: Een VIP-plaats op de Noordkaap voor Andrea en Mike

Vandaag melden we ons vanuit het noorden van Noorwegen, waar de natuur zich in steeds weer nieuwe, herfstachtige geeltinten toont. We zijn aangekomen in het achtste land van onze “World Tour”. Maar vooral hebben we het einddoel bereikt van onze eerste grote etappe, die dankzij corona een stuk uitdagender was dan verwacht: de Noordkaap, waar je alleen via een typisch Noorse oplossing kunt komen.

Het startpunt voor dit laatste deel van onze eerste etappe was Rovaniemi. Zo kitscherig als de officiële woonplaats van de kerstman nabij deze Finse stad op de poolcirkel is – we hebben daar al eerder over bericht –, zo boeiend is de streek eromheen. Bij toeval ontdekten we in het plaatsje Tervola een van Finlands oudste houten kerken. Het bouwwerk uit 1687 staat pal naast een grotere, eveneens rode houten kerk die niet veel jonger is. Een vriendelijke omwonende klopte bij de pastoor aan en zo kregen we de kans beide kerken te bezichtigen en de grote houtkachel te bewonderen.

Zonder oponthoud de grens over.

Over ogenschijnlijk oneindige wegen doorkruisten we de bossen van de nauwelijks bewoonde Inari-regio. Een paar dagen later bleek Finland toch ergens een einde te hebben en kwamen we aan de Noorse grens. We waren bang dat we als Zwitsers niet zonder meer zouden worden toegelaten, maar gelukkig werden we niet aangehouden. Misschien gingen de beambten er terecht van uit dat we al een tijdje onderweg waren en al weken niet meer in Zwitserland waren geweest. 

Na een overnachting bij een waterval, zetten we koers naar de Barentszzee. Hier in het noordoosten van Noorwegen bleek het water net zo helder als in de Caraïben. Maar zwemmen was er niet bij, daarvoor was het absoluut te koud. De nachten werden ook frisser. We wilden de cabine voorverwarmen, maar de standkachel werkte niet. Die hadden we in Rusland nog laten repareren, toen was het ook behoorlijk koud.

Om de paar meter een fotostop.

De afstanden in Noorwegen zijn niet te onderschatten: van de Barentszzee tot de Noordkaap is nog altijd een paar honderd kilometer. Hoe verder je richting het noorden gaat, hoe ruiger het landschap en hoe leger de wegen. Om de paar meter stoppen we voor een foto: het licht verandert om de haverklap en de schakeringen zijn gewoon fenomenaal.

Ons doel, de Noordkaap, ligt op een eiland. De Noren zijn meesters in het aanleggen van tunnels. En dus is het logisch dat de weg naar het eiland niet over een brug voert, maar door een tunnel. De tunnel is bijna zeven kilometer lang en ligt op het diepste punt een indrukwekkende 212 meter onder de zeespiegel.

Vrije doorgang, speciaal voor ons.

Toen we bij de Noordkaap aankwamen, telden we slechts vijf andere campers. De plek is ingericht voor busladingen vol toeristen, maar desondanks hadden we het rijk nagenoeg alleen. Soms brengt corona ook voordelen met zich mee.

Zo hadden we vooraf gevraagd of we helemaal door mochten rijden tot de metalen wereldbol die vlakbij een steile rotsklif de Noordkaap markeert. Normaal kom je met de auto niet verder dan het bezoekersparkeerterrein, maar in dit geval werd er een uitzondering gemaakt. En dus werden de rotsblokken die de toegang tot het laatste stuk grindweg blokkeren speciaal voor ons aan de kant geschoven.

De volle laag in de nacht.

Eenmaal op weg nam het verkeer weer langzaam toe, terwijl de keuze aan overnachtingsplaatsen afnam. Al vonden we wel een schitterende plek met uitzicht op zee en bergen, waar we 's nachts werden overvallen door een storm. Door de harde wind vol op de zijkant begon de Axor zo sterk te schommelen, dat we besloten hem snel anders te parkeren.

De storm woedde nog een paar dagen door, terwijl we richting Alta afzakten. Het vreemde was dat de windvlagen in de ene fjord extreem sterk waren, terwijl ze in de volgende naar omstandigheden nauwelijks waarneembaar waren. Over een paar dagen willen we op de Lofoten zijn en we hopen dat het slechtweerfront zich tegen die tijd heeft opgelost.

Foto's: 4-Xtremes