4-Xtremes – Deel 20 Gelukt! De Kammermanns zijn in Afrika

Cap Angela is het noordelijkste puntje van Afrika. Dat halen we niet alleen uit Wikipedia. Nee, we hebben op de rotsige landtong in Tunesië zelf de wind om de neus laten waaien. In de komende maanden zullen we het continent verkennen. Oversteken van de Middellandse Zee was, zoals al zo veel zaken op onze “World Tour”, lastiger dan gedacht.

Oorspronkelijk wilden we maximaal een week in Italië doorbrengen, dan met onze Axor de eerste veerboot naar Tunesië nemen en daar de voorgeschreven zeven dagen in quarantaine gaan. Maar toen hoorden we dat deze binnenkort zou worden afgeschaft. Dus besloten we om tot die tijd in Italië te blijven.

Pompeii op rood, maar wel gratis sightseeing in Rome.

In de buurt van Salerno liggen de archeologische sites van Pompeii, een fantastische excursie. Maar in de regio's van Italië worden met elke nieuwe week de lockdownregels geactualiseerd. En juist op de maandag dat we Pompeii bereikten, werd de regio Campania op rood gezet. Daarmee waren alle bezienswaardigheden gesloten.

De regio Lazio met de hoofdstad Rome was op dat moment als geel geclassificeerd: winkels, restaurants en bezienswaardigheden waren open. En: van Rome is het niet ver naar Civitavecchia, waar veerboten vertrekken naar Tunis, de hoofdstad van Tunesië. Op naar de Eeuwige Stad!

Ontvangen door de Zwitserse Garde.

Drie dagen lang verkenden we Rome, totdat onze voeten pijn deden. Het bijna verlaten centrum vóór zonsondergang had een hele bijzondere sfeer. Ook een pizza met uitzicht op het Colosseum lieten we ons smaken. Maar het hoogtepunt was een rondleiding door het Vaticaan, georganiseerd door de kapelaan van de Zwitserse Garde. We hadden zijn nummer gekregen van een kennis van ons die ooit zelf gardist was.

Buiten Rome verkenden we de necropolen van Cerveteri uit de vroege IJzertijd. De graven zijn toegankelijk en vrijwilligers vinden er nog steeds meer, in totaal zijn het er zo'n 2.000. Bij het wandelen door de grafrijen leek het wel alsof we in een “Indiana Jones”-film waren beland.

Weinig organisatie, veel vragen.

In Civitavecchia ondergingen we nog een coronatest en regelden we een herhaalvaccinatie en een gezondheidsattest voor Aimée. Bovendien zorgden we voor genoeg speciaal voer voor onze dame op leeftijd en voor volle watertanks. Op een vrijdagavond gingen we dan: via Palermo naar Tunis. Om middernacht op zaterdag kwamen we van de veerboot.

We hadden nog nooit zo'n chaos meegemaakt aan een grens. Als buitenlanders moesten we naar een huisje waarin de paspoorten ongeordend op het bureau van de hoofdambtenaar terecht kwamen. Op een moment werden we geroepen en moesten we aangeven hoe lang we in het land zouden blijven, of we met een voertuig reisden en hoeveel contant geld we bij ons hadden.

Een hard “oordeel”.

Dan het breekpunt: ondanks dat de quarantaine van zeven dagen niet meer gold, wilde de ambtenaar een hotelreservering zien. Die hadden we natuurlijk niet. Net zo min als vrienden van ons die een paar dagen eerder zonder problemen werden toegelaten. We moesten buiten op de fax van het ministerie wachten. Iets vóór 5 uur 's ochtends was ons “oordeel” er: terug naar Italië! Omdat we geen reservering hadden. Ondanks dat we met de camper waren.

Een kwartier lang heerste er een enorme chaos: andere afgewezen reizigers eisten te worden toegelaten. Ambtenaren wachtten op instructies van bovenaf. De agent van de veerbootmaatschappij probeerde voor iedereen te onderhandelen. Discussies in het Arabisch, Frans en Italiaans. De douane wilde naar huis, de veerboot wachtte. Uiteindelijk stuurde de hoofdambtenaar ons en acht andere voertuigen terug.

“Bewapend” met documenten en vertrouwen.

Toen we eenmaal weer op de veerboot stonden, waren de trossen al losgegooid. Doodmoe vielen we om 6 uur in onze cabine in bed. Na in totaal 60 uur op de veerboot waren we weer in Civitavecchia. We reden naar het strand waar we vóór de overtocht hadden gekampeerd en konden nog steeds niet geloven wat er was gebeurd.

Wat te doen? Bij een landgrens zouden we het gewoon nog eens proberen. Maar nu weer die lange overtocht maken? Daar hadden we eerst helemaal geen zin in. Maar uiteindelijk zagen we in dat het zonde zou zijn om het niet nog eens te proberen. Dus stonden we vier dagen later weer aan de haven. De laadmeester herkende ons en vroeg als grap of we weer met hem zouden terugvaren. Maar nu waren we “gewapend”: met een stapel documenten en veel vertrouwen.

Deze keer ging het na aankomst sneller, na een uur stonden de stempels in onze paspoorten. Maar de douaniers wilden het ons niet te gemakkelijk maken: autocontrole, stempelen van talloze documenten door elk drie ambtenaren, langs een post voor het afgeven en in ontvangst nemen van nieuwe documenten die ook weer x keer werden gestempeld. Alles met een misselijk gevoel in de buik.

Foto's: 4-Xtremes