4-Xtremes – Deel 67: eindelijk weer op pad!

De Obelisco de Buenos Aires is een indrukwekkend monument. Als een reusachtig potlood steekt hij ongeveer 70 meter boven de grond uit en markeert het middelpunt van de hoofdstad van Argentinië. Argentinië? Ja, we hebben al flink wat kilometers afgelegd sinds we in Zuid-Amerika aankwamen. En trouwens: onze Axor met de '4-Xtremes'- en RoadStars-logo's op de woonbox heeft de scheepvaart van Hamburg over de Atlantische Oceaan tot aan Montevideo doorstaan. 

Maar geloof ons: toen het zover was en we de truck in de haven van Uruguay in ontvangst moesten nemen, waren we erg gespannen. Het schip met de Axor is op een vrijdag aangekomen. Maar omdat de douane tijdens het weekend niet werkt, moesten we geduld hebben. Op zaterdag zijn we zelfs naar de haven gegaan – in de hoop misschien door een hekwerk een blik op ons huisje te kunnen werpen.

Papierwerk in het havenkantoor.

Op maandag staan we stipt om 09.30 uur bij het eerste kantoor. We krijgen de vrachtdocumenten en ik, Andrea, krijg toestemming om met Mike, de voertuigeigenaar, de haven te betreden. Vervolgens worden we door heel wat kantoren geloodst en krijgen we meer papieren die afgestempeld en ondertekend worden. Alles loopt op rolletjes en de douanebeambten zijn aardig. Je hebt wel geduld nodig.

Tegen de middag mogen we naar het haventerrein – en lopen we de agent bijna mis: lunchpauze. Dat betekent twee uur wachten. Het terrein ziet er nogal armoedig uit. Wij besluiten om ons hierdoor niet nerveus te laten maken, want ook hier maakt het personeel een correcte en competente indruk. Dan gaat alles heel snel: met het volgende papier in de hand mogen we naar het voertuigdepot. Eindelijk mogen we naar onze vrachtwagen.

Grote spanning in het voertuigmagazijn.

Met het zweet op het voorhoofd openen we de deuren. Nu gaat het erom! Snel is duidelijk: alles in orde. Helaas hadden niet alle voertuigeigenaren dit geluk. Op 'ons' schip stonden nog 20 reisvoertuigen, waarvan er vier beschadigd of opengebroken zijn. Het 'papieren spel' gaat verder – en als we ten slotte van het haventerrein rijden, is het 17:00 uur.

We halen de koffers uit de woning die we kort hebben gehuurd en gaan de stad uit! Bij een tankstation vullen we de watertanks en gaan we naast de vrachtwagens staan. De woonbox is klaar om te slapen, dan is de dag voorbij.

De volgende ochtend een bang moment: het zonne-energievermogen is te laag. Is er toch iets kapot? Mike klimt op het dak en kan duidelijkheid geven: op het schip zijn de zonnepanelen alleen vies geworden. Dus de vrachtwagen moet gewassen worden voor we verder gaan – naar een rustige plek waar we de inhoud van onze koffers uitpakken en alles in het voertuig opbergen. Nu zijn we echt klaar voor de start.

Grote afstanden in dunbevolkte gebieden.

De eerste rit voert langs de Rio de la Plata, ongeveer 180 kilometer naar Colonia del Sacramento. De kleine stad is de oudste stad van Uruguay, in 1680 door Portugezen gesticht. Hobbelige straatstenen, koloniale gebouwen – je voelt je meteen terug in de tijd. En als je bij goed weer over de hier aan de monding vele kilometers brede Rio kijkt, zie je Buenos Aires, onze volgende bestemming.

In Europa ligt zoals bekend veel dicht bij elkaar. Daarom moeten we hier eerst weer wennen aan de langere trajecten. In zo dunbevolkte landen als Uruguay en Argentinië rijd je zo een paar honderd kilometer naar het volgende grote dorp. Van Colonia del Sacramento stroomopwaarts tot Puente Libertador General San Martín, de grensbrug naar Argentinië, is het nog ruim 200 kilometer. En die voeren door ogenschijnlijk eindeloos akkerland.

In de buurt vinden we een parkeerplaats om te overnachten – en kunnen we vroeg de volgende ochtend te voet vertrekken. Op de moderne voetgangersbrug Puente de la Mujer of voor het historische presidentspaleis van Argentinië, de Casa Rosada: de overdag zo drukke metropool is nog als leeggeveegd. We nemen pauze bij de obelisk – en kijken al uit naar de volgende etappe. Die ligt 'aan het einde van de wereld'.

Foto's: 4-Xtremes