4-Xtremes – Deel 34: een andere koers en zorgen om Aimée

Precies 30 dagen hadden wij om Oekraïne te bezoeken. Veel te kort voor zo'n groot land waar zo veel te zien is. Waarbij aan het einde ons weer eens een verrassing stond te wachten waardoor wij nu niet zoals gepland in Rusland zijn, maar weer terug in Hongarije.

Maar des te meer genoten wij van de prachtige indrukken, die Oekraïne ons had gegeven. Zoals bijvoorbeeld het bezoek aan een atoomraketbasis, een wereldwijd unieke kans! Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie ondertekende Oekraïne in 1994 het non-proliferatieverdrag en verklaarde zich atoomwapenvrij. Als gevolg daarvan werden 30 van de 40 bases gesloopt. Een van de nog bestaande bases, noordelijk gelegen van Perwomaisk, is intussen als museum openbaar toegankelijk.

Slechts één knopdruk verwijderd van een catastrofe.

30 meter onder de grond ligt de commandocentrale in een silo met de alles beslissende rode knop. Wie op deze knop drukte, wist echter niet, welk deel van de aarde daardoor werd vernietigd, want het doel van de bom werd op een andere plaats geprogrammeerd. Wij horen bovendien, dat naast elke atoomraketinstallatie een soort sensor stond, die in geval van een aanval automatisch de atoomraket start, welke weer de volgende atoomraket activeert enzovoort. De consequenties daarvan willen wij ons liever niet voorstellen.

Zie ook de naam van de raket: SS-18 Satan. Met tien atoomkoppen uitgerust heeft deze een bereik van 10.000 kilometer en was de grootste tijdens de koude oorlog gebouwde en in gebruik genomen intercontinentale raket. Dat horen wij allemaal van een gepensioneerde soldaat, die ons als gids door de installatie leidt en perfect Engels spreekt. Nog een overnachting voor het museum en het gaat alweer verder naar Kiev, dat niet ver meer is.

Op weg daarnaartoe ligt één van de meest bezienswaardige lost places, die wij hebben bezocht: het fort Tarakaniv. Het is een complete militaire stad uit de Eerste Wereldoorlog met woon- en magazijngebouwen, een kleine kerk, een ziekenhuis en een mortuarium. In totaal zijn er meer dan 105 kazematten, die zowel voor militaire inzet als ook om in te leven waren bedoeld. In de jaren 60 van de vorige eeuw werd het door de Sovjet-Unie gebruikt voor de opslag van conserven maar door de hoge vochtigheid bleek het daarvoor onbruikbaar. Ondertussen neemt de natuur weer bezit van de gebouwen en geeft de ruïnes een bijzondere, geheimzinnige sfeer. Met een zaklamp verkennen wij het labyrint van onderaardse gangen en ook het hoofdgebouw, dat zich midden in een aarden wal bevindt.

Grote zorgen om Aimée.

Op de terugweg naar Hongarije stoppen wij nog bij de St. Georg-kerk die in de 15e eeuw geheel van hout is gebouwd. Kort voor afloop van de 30 dagen overnachten wij bij een verlaten restaurant, een kleine 30 kilometer voor de Hongaarse grens. Als wij 's ochtends wakker worden, merken wij al snel, dat er met Aimée iets niet in orde is. Ze beweegt zich nauwelijks en draait alleen haar ogen. Snel is het ons duidelijk, dat zij 's nachts een zware epileptische aanval moet hebben gehad. Al ongeveer twee jaar weten wij van deze ziekte, maar toch was Aimée de laatste tijd al lang klachtenvrij. Het is een grote schok! Gelukkig hebben wij medicijnen bij de hand en houden haar een tijdje in de gaten. Omdat haar toestand stabiliseert, beslissen wij, de grens over te gaan.

Foto's: 4-Xtremes