4-Xtremes – Deel 36: Andrea en Mike laten zich niet van de wijs brengen

Vanuit de Italiaanse haven Genua vertrekken heel veel veerboten naar Barcelona. Als jullie deze bijdrage lezen, zijn we met een van die veren overgezet naar Spanje. Waarschijnlijk. Honderd procent zekerheid is er op dit moment namelijk niet. Dat hebben we tijdens de 60.000 kilometer die we tot nu toe hebben afgelegd, steeds weer moeten ervaren. Dat we uiteindelijk in Italië zouden belanden, stond immers ook niet in de planning.

Misschien herinneren jullie je nog ons laatste relaas uit Kroatië. Veel hoop hadden we niet dat we naar het oosten konden rijden, zoals gepland. Zowel Rusland als verder naar het zuiden in Iran waren de grenzen wegens corona gesloten. Desalniettemin hoorden we van andere reisgenoten dat ze het land wel waren binnengekomen. Toen zijn we gelijk op zoek gegaan naar meer informatie. Hoewel het land voor toeristen permanent open is voor toeristen, konden we nergens op internet informatie vinden om met een veerboot via de Perzische Golf naar de Verenigde Arabische Emiraten overgezet te worden. Dat vonden we toch te riskant. Dus toch maar verder in West-Europa.

Met een Unimog naar het wandelpad.

Ondanks al het gehakketak met de planning hebben we sinds ons laatste verslag heel veel beleefd en ontdekt. Zoals de meren van Plitvice in Kroatië met hun imposante watervallen. In de herfst klateren die weliswaar niet zo overdadig als in de andere jaargetijden, maar je kan er dan wel van genieten met duidelijk minder bezoekers. Voor liefhebbers van Mercedes-Benz is wellicht ook interessant dat degenen die zichzelf een heel lange wandeling naar boven willen besparen, naar het begin van het eigenlijke wandelpad bij de watervallen kunnen worden gebracht met een pendeldienst die door Unimogs wordt getrokken. 

Kun je in Kroatië naar de Adriatische kust zonder omwegen? Nee! We hielden Novi Vinodolski, een dorp aan de kust, aan en reden met onze Axor op een steeds smaller wordende weg naar boven, tot aan de ruïne van het kasteel Ledenice. Op het eiland Krk, dat vlak in de buurt ligt, hadden we afgesproken met vrienden. 's Nachts beukte een storm met een snelheid van 100 kilometer per uur tegen onze vrachtwagen, zodat we geen oog hebben dichtgedaan. Daarvoor werden we echter wel de volgende dag beloond met een behoorlijk spectaculaire lost place: een hotelcomplex op 25 hectare land, dat langzamerhand volledig wordt overgenomen door de natuur. En door graffiti.

In slakkentempo door Noord-Italië.

De 500 kilometer naar Genua hebben we vooral in een slakkentempo afgelegd op kleinere wegen buiten de snelweg om. Onderweg hebben we plaatsen bezocht zoals Portogruaro, waar een markante, scheve kerktoren te zien is die ondersteund moet worden. In de omgeving van Manua gingen we de kerk 'Santuario Beata Vergine Maria delle Grazie' bekijken. Daar wordt elk jaar een feest georganiseerd, waarbij de beste 'Madonnari' van de wereld op het plein voor de kerk bij elkaar komen en met gezegend krijt portretten van heiligen tekenen. Sommige van deze vergankelijke kunstwerkjes konden we nog bekijken.

De kerk zelf is eigenlijk net zo interessant als het feest. In het interieur van de kerk hangt een opgezette krokodil aan het plafond, terwijl langs de muren heiligen staan die van papier-maché zijn gemaakt. Daartoe behoort ook een serie beelden die de gevaren verbeeldt die door goddelijke voorspraak kunnen worden afgewend. Met andere woorden, bezoekers krijgen figuren te zien die op afschuwelijke wijze de dood vinden.

In Pavia namen we de twee bestelde fietsen in ontvangst en maakten daarmee tegelijk een aantal tochtjes in het herfstzonnetje. Daarbij hebben we onze Axor op zijn parkeerplaats bij de rivier de Po een paar dagen rust gegund. Dat had hij wel verdiend. Bovendien hebben we nog heel veel in petto voor onze trouwe truck.

Foto's: 4-Xtremes