Job in Tirol: Tobias Helbing en zijn Arocs 2663

De parkeerplaats onderaan in het dal doet denken aan een roadmovie ergens in het westen van de VS. Direct aan de rijksweg 171, kort voor de laatste rotonde, van waar het omhoog gaat tot boven 2.000 meter, is er een soort Amerikaans restaurant, een combinatie van een oud tankstation en een wegrestaurant. Een oldtimerwrak doet nog dienst als decoratiestuk. In de weekends ontmoeten de motorrijders elkaar hier. Nu, in het midden van de week, is de parkeerplaats leeg.

Zes uur later: de lichten van het konvooi dompelen de installatie in oranje licht. Tobias Helbing controleert zijn lading nog een keer. De 200 kilometer op de autosnelweg waren verder niet ingewikkeld. Begeleidende voertuigen hebben ervoor gezorgd dat er rondom de vrachtwagencombinatie voldoende plaats blijft. "We hebben twee rijstroken voor ons – de autosnelweg is werkelijk niet het probleem", zegt Tobias. Sterke zenuwen hebben we vanaf hier nodig.

– Tobias Helbing, chauffeur bij Wacker

Smalle bochten, nauwe doorgang in dorpskernen.

De eerste bocht neemt Tobias nog altijd stapvoets. In de tweede is hij langzamer. Goed om te horen hoe de OM 473 werkt – de power van 460 kW is niet zonder geluid. Op het display vóór Tobias licht het symbool van de vloeistofkoppeling op. Die zal de komende 40 minuten nog vaker worden gebruikt. De vrachtwagencombinatie kruipt in de manoeuvreermodus door de bocht naar links. De steile wand aan de rand van de weg is nu zo dichtbij dat deze het complete zicht vanuit de cabine wegneemt. Tobias heeft het stuurwiel bijna helemaal ingedraaid. Een van de collega's uit de busjes geeft via mobilofoon door hoeveel plaats er rechtsachter nog tot aan de wand is. Vooraan zijn het nu nog slechts een paar centimeter … Tobias grijnst: "Past. Is de laatste keer ook gelukt." Alsof het altijd zo eenvoudig is.

Bomen, borden, natuurstenen muren.

Het is millimeterwerk dat hij en het team hier transport na transport leveren. En altijd weer komt er nog iets bij. Weer, duisternis, nieuwe obstakels… Vandaag werkt het weer tenminste mee, het is bijna zomer. "Toen we de eerste ritten hier uitgevoerd hebben, ontstonden er wel eens kritiekere situaties. Sneeuw en ijs maken het niet gemakkelijker. Zelfs wind kan de rit beïnvloeden omdat de kipper dan een groot vlak vormt waarop de wind vrij spel heeft", zegt Tobias.

Hij rijdt nu naar een klein plaatsje. Nog zo'n kritiek punt van de rit, het wordt alsmaar steiler. Meteen hierna verwacht het team een parcours van 400 meter bestaande uit bomen, borden en natuurstenen muren. Een dak van een huis hangt over de weg. Weer millimeterwerk en alweer gaat het stapvoets vooruit. Bij het laatste transport is alles goed verlopen, maar wie weet wat er ondertussen is veranderd? "Bomen blijven toch niet altijd zoals ze zijn en onze lading is ook niet altijd dezelfde."

Aan het einde van het dorp blijft de vrachtwagen staan. Is er iets gebeurd? Tobias: "We verwijderen hier het hek van de veepoort. Het hek is te hoog." 1,10 meter plaats heeft de lading tot aan de grond. Met een breedte van 5,90 meter steekt die ver boven de nu iets smallere rijweg uit. Kilometer per kilometer gaat het via de haarspeldbochten omhoog – en ondertussen weer steil naar beneden. "Ook weer zo'n situatie voor de vloeistofkoppeling, de rem heb ik hier niet nodig."

De zevenassige combinatie bereikt de parkeerplaats waar de kipper de komende dagen op het chassis wordt gemonteerd. Door het open raam waait een frisse wind, het is hierboven wel tien graden kouder dan onderaan in het dal. Op de hellingen ligt nog sneeuw.

Morgen wordt afgekoppeld. Tobias spreekt nog kort met de collega's van de begeleidende voertuigen. "Natuurlijk, de job doe ik uit passie. Anders zou het niet gaan. Wie slaapt er ook graag langs de autosnelweg?", zegt hij. Deze nacht geniet hij in elk geval van de rust van de Alpen. 

Foto's: Matthias Aletsee
Video: Martin Schneider-Lau