4-Xtremes – Deel 46: Magische momenten op El Hierro

Dit jaar liggen wij op recordkoers als het gaat om veerbootpassages. Dat hoort bij een Canarische eilanden-expeditie, zoals wij die met onze Axor ondernemen. Sinds het laatste verslag op RoadStars is onze lijst weer gegroeid met drie overtochten: van La Gomera naar Tenerife, van Tenerife door naar El Hierro - en ten slotte van El Hierro terug naar Tenerife.

Maar laten we voorlopig op El Hierro blijven, het kleinste en meest westelijke Canarische eiland, dat alleen per veerboot via Tenerife te bereiken is. En terwijl Tenerife meer dan 2.000 vierkante kilometer groot is, meet El Hierro minder dan 270 vierkante kilometer. In Puerto de la Estaca rollen wij in het donker aan land, brengen de nacht door in de haven – en zijn de volgende morgen meteen gefascineerd door het ruige landschap. Een indruk die de komende dagen nog intenser zal worden: het blauw van de Atlantische Oceaan, de zwarte lavastenen, rode, uitgedoofde vulkanische kraters, weelderige groene vegetatie en witte huizen in het midden - El Hierro is klein en afgelegen, maar des te spectaculairder en bijna magisch.

Metershoge golven.

Onze eerste bestemming is de El Golfo vallei, gevormd als gevolg van aardverschuivingen meer dan 15.000 jaar geleden. Vandaag de dag is de vallei vruchtbaar en worden er ananassen en bananen geteeld. En natuurlijk is de Atlantische Oceaan dichtbij – en extreem wild. De golven beuken soms meters hoog op de kust. Een huisje van donkere steen krijgt het zwaar te verduren: een klein hotel. Of je hier rustig kunt slapen? 

Aan het einde van het dal versmalt de tweebaansweg. Maar El Hierro is vrij dun bevolkt en het verkeer is er schaars. Dus geen reden tot stress. Na een korte rit bereiken we het strand Arenas Blancas. "Blancas" – wit– geeft een indicatie van wat er zo bijzonder is aan het eiland. Tenslotte zou je op de meeste plaatsen eerder een zwart strand verwachten. Maar omdat op het eiland alles uit lava bestaat, is een wit strand een attractie. Overigens is er hier ook een rood strand.

Heftige rukwinden.

Tijdens een volgende excursie komen we te weten wat 'stormgeteisterd' op El Hierro betekent. We volgen een smal weggetje dat zigzaggend de berg op gaat, terwijl sterke rukwinden ons overvallen. We zoeken een schuilplaats in een uitgedoofde vulkaankrater en willen op foto's vastleggen hoe stormachtig het is. Ik, Andrea, kan mezelf nauwelijks overeind houden als ik foto's maak. Bij het terugklauteren naar de weg moet ik me telkens weer vasthouden als er een nieuwe windstoot komt. Op de foto's zie je daar niet veel van. In plaats daarvan krijgen we later een jeneverbesstruik voor de lens, die door de regelmatige herfstwinden zo ver gebogen is dat de kruin de grond raakt.

We bezoeken een bijzondere plaats in het zuidwesten van het eiland: Punta de la Orchilla. Tot het einde van de 19e eeuw werd de nulmeridiaan, d.w.z. de nullengte, er algemeen mee gedefinieerd voor talrijke zeekaarten. Pas in 1884, op instigatie van de zeemacht Engeland, kreeg Greenwich de overhand als nulmeridiaan. Wat overblijft is een bescheiden monument.

Onverharde wegen.

Daar loopt een weg naartoe, aangegeven met "Sólo 4×4" - "alleen met vierwielaandrijving". Voor het eerst sinds lange tijd verlagen we de druk in onze banden van 6 tot 3,5 bar. Hoewel we de dagen ervoor ook door lavagebieden hebben gereden, voelt dit op een onverharde route veel avontuurlijker. Als we het gebied verkennen, ontdekken we een lavagebied zo glad als een glijbaan, we kunnen het niet laten...

Van hieruit rijden we omhoog, het hoogste punt van El Hierro ligt ongeveer 1.500 meter boven zeeniveau. Onderweg wordt het één keer echt krap - op een stuk dat parallel loopt aan een steile helling. Maar op de een of andere manier gaat het altijd: Spiegels inklappen, langzaam rijden - en de passagier houdt haar adem in terwijl ze uit het zijraampje in de afgrond kijkt. De top hangt dan in een wolkendeken. Dus weer heel voorzichtig rijden, want een voertuig kan ons tegemoet komen. Maar we houden ons in. In feite komen wij op het eiland maar één vrachtwagen tegen, maar het is wel verschillende keren. Het is de vuilniswagen wiens pad wij op verschillende plaatsen kruisen. Aan het eind zwaaien de jongens in de cabine zelfs naar ons.

Foto's: 4-Xtremes