4-Xtremes – Deel 52: Kriskras – naar een nieuw “Xtreme”

We vergeten het soms zelf: Eigenlijk zijn we op “World Tour”. Maar door steeds nieuwe beperkingen hebben wij Europa al ruim twee jaar niet kunnen verlaten – afgezien van een omweg naar Tunesië. Binnen het continent hebben we echter de “Xtremes” waaraan onze rondreis zijn naam ontleent, zo goed als uitgeput - van het uiterste noorden van Noorwegen tot het uiterste zuiden op de Canarische Eilanden. Nu, in Portugal, is er een nieuw oriëntatiepunt bijgekomen: Cabo da Roca, dat wordt gezien als het meest westelijke punt van het Europese vasteland.

Hoe bereik je deze kaap? Van de stad Évora, waar we ons het laatst hadden gemeld, rijden we min of meer recht naar het westen. Tot een echt monument, de Ponte Vasco da Gama over de rivier Tejo, die hier meer als de zee aanvoelt. Met zo’n 17 kilometer behoort ze tot de langste bruggen van Europa, en eindigt in Lissabon. Natuurlijk laten we een sightseeing tour in de hoofdstad van Portugal niet aan ons voorbijgaan. We bezoeken historische pleinen, wachten in de steegjes tot er een gele tram de hoek om komt suizen, en proeven zoete pastel de nata vers uit de oven.

Smal en zeer rijk aan bochten.

Dan keren we terug naar de Axor en rijden verder naar het westen. Tot aan Cabo da Roca is het ruim 40 kilometer. De laatste daarvan gaan over smalle, zeer bochtige wegen. Niet alleen wij zijn enthousiast over deze route, maar ook veel motorrijders. Mike moet dus heel voorzichtig rijden en bij elke bocht zijn voet op de rem zetten, voor het geval iemand de bocht afsnijdt.

De kaap is, zoals zulke plaatsen vaak zijn, niet zo spectaculair. Zij wordt aangegeven door een eenvoudig monument en vlak ernaast staat – wat niet verrassend is – de meest westelijke vuurtoren van het Europese vasteland. Toch een fantastisch gevoel om deze “Xtreme” met onze onverwoestbare expeditiewagen te hebben bereikt. Of we ook Europa’s meest oostelijke punt gaan zien? In de huidige situatie lijkt daar geen sprake van te zijn. Heel jammer.

Grotten, meren, tunnelsystemen.

Een echt hoogtepunt is Sintra, geen 20 kilometer ten noordoosten van Cabo da Roca. De kleine stad staat bekend om zijn eeuwenoude paleizen. Wij zijn vooral gecharmeerd van de Quinta da Regaleira, een landgoed dat bestaat uit een paleis en een kapel, en een park van vier hectaren. Daar vind je grotten, meren, bronnen en tunnelsystemen.

De symboliek van de gebouwen, zo vernemen we, is beïnvloed door de mystiek van de vrijmetselaars. Bijzonder indrukwekkend is de zogenaamde inwijdingsput: wenteltrappen, bijna omgekeerde torens, die afdalen in een put waarvan de bodem is versierd met een tempelierskruis. Allemaal heel mysterieus – in ieder geval zou het geen wonder hebben geleken als we hier plotseling midden in een ceremonie terecht waren gekomen.

Langs zandwegen door pijnboombossen.

Dan is het weer tijd voor natuur, vrije wegen – en zee. Een beetje ten noorden van de stad Nazaré doorkruisen we op zandpistes uitgestrekte pijnboombossen tot we de wilde Atlantische kust bereiken. Na een hevige regenbui wandelen we langs het verlaten strand.

Na de tunnelsystemen in Sintra gaan we een paar dagen later opnieuw ondergronds, dit keer een flink stuk landinwaarts. De grottengroep Grutas Mira de Aire geldt als de grootste bekende druipsteengrot van Portugal. Meer dan 683 treden brengen je meer dan 110 meter diep de aarde in. De grot werd meer dan 150 miljoen jaar geleden gevormd, toen hier waarschijnlijk nog dinosaurussen leefden.

Echte ridderrestaurants.

Portugal wordt gekenmerkt door de geschiedenis van de tempeliers en hun belangrijkste overblijfsel is de stad Tomar, vanaf de grot nog eens bijna 50 kilometer verder landinwaarts. Op een steenworp afstand van het centrum parkeren we op een camping en bezoeken het Kasteel van de Tempeliers. Ze torent boven de stad uit en herbergt een unieke ronde kerk binnen haar muren. In de oude stad zijn er zelfs authentieke ridderrestaurants met rustieke tafels en banken. Het eten en drinken wordt geserveerd in grove kopjes en borden van klei.

De dagen op het platteland zijn nu, in de vroege zomer, zeer heet. Het is niet ongewoon dat de temperatuur boven de 30 graden stijgt. Dus besluiten we naar hoger gelegen gebied te gaan. Waar de windmolens staan, moet het toch frisser zijn! Over de toegangswegen van een windmolenpark rijden we langs een bergkam en vinden een vlak plekje om te kamperen.

Foto’s: 4-Xtremes