4-Xtremes – Deel 34: Een koerswijziging en zorgen om Aimée

Precies 30 dagen hadden we om Oekraïne te bezoeken – veel te kort voor zo'n groot land, waar er zo onnoemelijk veel te zien is. En tegen het einde van die maand wacht ons opnieuw een verrassing – en zo zijn we nu niet zoals gepland in Rusland, maar weer terug in Hongarije.

We kijken met enorm veel plezier terug op de spannende indrukken die Oekraïne ons heeft gegeven. Zoals een bezoek aan een kernraketbasis – een unieke kans in de hele wereld! Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie trad Oekraïne in 1994 toe tot het non-proliferatieverdrag en verklaarde het zich voortaan vrij van kernwapens. Vervolgens werden 30 van de 40 steunpunten gecontroleerd vernietigd. Een van de nog bestaande, namelijk de “onze” ten noorden van Perwomaisk, is inmiddels voor het publiek toegankelijk als museum.

Slechts een druk op de knop verwijderd van de ramp.

30 meter onder de grond ligt het commandocentrum in een silo – met de alles beslissende rode knop. Wie op deze knop drukt, weet echter niet welk deel van de aarde erdoor vernietigd zou worden, want het doel van de bom werd op een andere plek geprogrammeerd. We weten ook dat er naast elk kernraketsysteem een soort sensor staat die bij een aanval automatisch de kernraket start, die op haar beurt dan weer de volgende kernraket activeert en zo verder – de gevolgen daarvan willen we ons liever niet voorstellen.

Kenmerkend is ook de naam van de raket:SS-18 Satan. Met tien kernkoppen had ze een reikwijdte van 10.000 kilometer en was ze de grootste tijdens de Koude Oorlog gebouwde en in dienst zijnde intercontinentale raket.Dit alles vertelt ons een op rust gezette soldaat die ons als gids door het complex leidt en perfect Engels spreekt.Na een overnachting voor het museum gaat het verder richting Kiev, dat niet ver meer is.

Op weg daarheen ligt een van de meest bezienswaardige Lost Places die we ooit hebben bezocht: Fort Tarakaniv. Het is bijna een hele militaire stad uit de Eerste Wereldoorlog met woningen en pakhuizen, een kleine kerk, een ziekenhuis en een mortuarium. In totaal beschikte het fort over 105 kazematten, die zowel voor militaire doeleinden als voor het gewone leven bestemd waren. In de jaren 1960 werd deze plaats door de Sovjet-Unie gebruikt voor de opslag van conserven, maar door de hoge vochtigheid bleek die onbruikbaar. Intussen heeft de natuur de verlaten installatie stilaan overwoekerd en verleent ze de ruïnes een bijzondere, mysterieuze sfeer. Met een zaklamp verkennen we het labyrint van de ondergrondse gangen en ook het hoofdgebouw, dat zich in het midden van een aarden muur bevindt.

Grote zorgen om Aimée.

Op de laatste rechte lijn naar Hongarije maken we nog een laatste stop bij de St. Georgs-kerk, die in de 15eeeuw volledig in hout gebouwd werd. Kort voor het verstrijken van de 30 dagen overnachten we bij een gesloten wegrestaurant, bijna 30 kilometer voor de Hongaarse grens. Wanneer we ’s morgens wakker worden, merken we al gauw dat er iets mis is met Aimée. Op haar ogen na beweegt ze nauwelijks. We beseffen snel dat ze 's nachts een ernstige epileptische aanval moet hebben gehad. We weten al ongeveer twee jaar dat ze aan deze ziekte lijdt, maar Aimée had de laatste tijd geen pijn. Het raakt ons diep! Gelukkig hebben we haar medicijnen bij de hand en we wachten nog een tijdje af. Aangezien haar toestand gestabiliseerd is, besluiten wij de grens over te steken.

Foto's: 4-Xtremes