4-Xtremes – Deel 32: Tussen bureaucratie en ingetogenheid

Als je denkt aan films die zich afspelen in de Sovjet-Unie, dan denk je onvermijdelijk aan dreigende, onherbergzame taferelen uit draken van duistere spionagescenario’s. Wellicht behoort ook Oekraïne niet noodzakelijkerwijs tot de top tien van de meest populaire reislanden. Wie had gedacht dat dit land zo oneindig veel te bieden had?

Maar eerst keren we nog eens terug naar Moldavië, vanwaar we, voorzien van een Covid-test uit Roemenië, de volgende grenzen wilden passeren. Met Oekraïne in ons vizier zou Moldavië voor ons een zuiver transitland moeten blijven. Tussen Moldavië en Oekraïne strekt zich de onafhankelijke, maar niet erkende staat Transnistrië uit. Daardoor rijden vormt de directe en kortste weg naar Oekraïne. Elke andere route over Moldavisch gebied zou aanzienlijk meer kilometers betekenen.

Geen lokale valuta, geen toegang.

De grenscontrole naar deze vrij onbekende republiek hadden we al achter de rug en de inreisformaliteiten werden afgehandeld. Alleen moesten we de tol nog betalen – en dat is precies wat ons niet lukte. Aangezien wij Moldavië hadden doorkruist zonder er te verblijven, hadden wij geen lokale munt op zak. Creditcard, Amerikaanse dollar of Roemeense lei werden door de grenswachters niet aanvaard. Dus moesten we wel rechtsomkeer maken en zo de moeizame omweg door Moldavië aanvaarden.

Aan de grens met Oekraïne botsten we dan op de volgende bureaucratische rariteiten: Tot de formaliteiten behoort het downloaden van een app en de verplichting om binnen 72 uur in het land een nieuwe antigeentest te doen. Alles volgt een strikt vastgelegde procedure: De tests kunnen alleen in bepaalde gecertificeerde laboratoria worden uitgevoerd, die ons dan in opdracht van de overheid via de app “vrijschakelen”, zodat we ons in het land vrij kunnen bewegen. Dat doen ons toch een beetje denken aan de tijden van het Oostblok.

Kampvuurromantiek met zelfgemaakte borsjtsj.

Vreemd genoeg zijn er in Oekraïne verschillende woestijnen. Een ervan is de semi-woestijn Oleschky-Sande, die zich over ongeveer 160 vierkante kilometer uitstrekt. Het grootste deel wordt militair gebruikt, maar in het zuiden is er een beschermd gebied. Hier kunnen we als volgende stop overnachten in het midden van de duinen en proeven we een op het vuur zelf bereide borsjtsj – een in Oost-Europa traditionele soep met rode biet en witte kool.

Rode biet had ook een rol kunnen spelen bij het ontstaan van het Sywasmeer, onze volgende bestemming. Tenminste wat de kleur betreft, want het meer is roze!Factoren zoals temperatuur, zonnestraling en zoutgehalte doen hun werk, de bètacaroteen van een speciale groene alg kleurt het meer roze – een onwerkelijk gezicht! Aan de andere kant van het Sywasmeer ligt de Krim – de grens loopt dwars door het water. Het meer is relatief vlak en heeft een zeer hoog zoutgehalte, zodat men hier, net als in de Dode Zee, nauwelijks ondergaat. We trekken er twee dagen voor uit en laten ons letterlijk drijven.

De volgende ochtend ontmoeten we tijdens een wandeling met Aimée toevallig een van de archeologen. Hij is graag bereid om ons een paar petrogliefen te laten zien voordat het park geopend wordt. Aangezien hij geen Engels spreekt en wij geen Oekraïens, probeert hij ons deze rotsafbeeldingen via pantomime uit te leggen. Van ver moet het er erg grappig uitzien, en helaas begrijpen we ook zo maar de helft. Maar juist voor zulke onverwachte ervaringen ondernemen we graag reizen als deze!

Nu staan we aan de oever van de immense rivier de Dnjepr en nemen we een pauze. Soms realiseren we pas bij het schrijven van onze verslagen hoeveel we intussen al hebben meegemaakt. En wij blijven erbij: Oekraïne heeft zoveel te bieden en is niet zo grijs, triest en ongastvrij als je misschien zou denken.

Foto’s: 4-Xtremes