4-Xtremes – Μέρος 46: Μαγικές στιγμές στο Ελ Ιέρρο

Φέτος, στόχος μας είναι σπάσουμε το ρεκόρ μας όσον αφορά τις θαλάσσιες διαβάσεις. Αυτό μάλλον σημαίνει μια αποστολή στα Κανάρια Νησιά, όπως αυτή που κάνουμε αυτή τη στιγμή με το Axor μας. Από την τελευταία αναφορά στο RoadStars, η λίστα μας έχει επεκταθεί κατά τρεις διαδρομές: από τη Λα Γομέρα στην Τενερίφη, από την Τενερίφη στο Ελ Ιέρρο – και τέλος από το Ελ Ιέρρο πίσω στην Τενερίφη.

Όμως, ας μείνουμε αρχικά στο Ελ Ιέρρο, το μικρότερο και δυτικότερο νησί των Καναρίων Νήσων, όπου φτάνει κανείς μόνο με το φέριμποτ μέσω της Τενερίφης. Και ενώ η Τενερίφη είναι μεγαλύτερη από 2.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το Ελ Ιέρρο δεν φτάνει καν τα  270 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Φτάνουμε νύχτα στο Puerto de la Esteca και διανυκτερεύουμε στο λιμάνι – το επόμενο πρωί μάς συνεπαίρνει αμέσως το έντονο τοπίο. Μια εικόνα που γίνεται ολοένα και πιο έντονη τις επόμενες ημέρες: το μπλε του Ατλαντικού, οι μαύρες πέτρες από λάβα, κόκκινοι, σβηστοί ηφαιστειακοί κρατήρες, καταπράσινη βλάστηση και στη μέση λευκά σπίτια – το Ελ Ιέρρο είναι μικρό και απομακρυσμένο, αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακό και σχεδόν μαγικό.

Τεράστια κύματα.

Πρώτος μας στόχος είναι η κοιλάδα El Golfo που σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα κατολισθήσεων πριν από περισσότερα από 15.000 χρόνια. Σήμερα, η κοιλάδα είναι εύφορη, φυτεύονται ανανάδες και μπανάνες. Και φυσικά, ο Ατλαντικός είναι δίπλα – και εξαιρετικά άγριος. Εν μέρει τεράστια κύματα σκάνε στην ακτή. Ένα σπιτάκι από σκούρο πέτρωμα σφυροκοπιέται έντονα από αυτά: ένα μικρό ξενοδοχείο. Μπορεί άραγε να κοιμηθεί κανείς εδώ με ηρεμία;

Στο τέλος της κοιλάδας, ο δρόμος με τις δύο λωρίδες στενεύει. Όμως, το Ελ Ιέρρο είναι αρκετά αραιοκατοικημένο και η κίνηση αραιή. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Μετά από σύντομη διαδρομή, φτάνουμε στην παραλία Arenas Blancas. «Blancas» – Λευκό – Είναι μια ένδειξη για την ιδιαιτερότητα του νησιού. Άλλωστε, στις περισσότερες περιοχές, θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει μια μαύρη παραλία. Αλλά επειδή στο νησί όλα είναι από λάβα, μια λευκή παραλία αποτελεί απλά αξιοθέατο. Επίσης, υπάρχει και μια κόκκινη παραλία.

Δυνατές ριπές ανέμου.

Σε μία άλλη εκδρομή, μαθαίνουμε τι σημαίνει «τρικυμία» στο Ελ Ιέρρο. Ακολουθούμε έναν στενό δρόμο ανεβαίνοντας με ζιγκ-ζαγκ στο βουνό όταν μας χτυπούν δυνατές ριπές ανέμου. Αναζητούμε διαφυγή σε έναν σβηστό ηφαιστειακό κρατήρα και θέλουμε να αποτυπώσουμε σε φωτογραφίες τη δύναμη της θύελλας. Εγώ, η Andrea, δυσκολεύομαι να σταθώ όρθια κατά τη λήψη των φωτογραφιών. Σκαρφαλώνοντας πίσω στον δρόμο, πρέπει να κρατιέμαι ξανά και ξανά με το που έρχεται νέα ριπή ανέμου. Στις φωτογραφίες δεν καταλαβαίνει κανείς και πολλά. Αργότερα όμως, ο φακός συναντάει έναν θαμνόκεδρο, ο οποίος έχει λυγίσει τόσο πολύ από τους καθοδικούς ανέμους που το φύλλωμά του αγγίζει το έδαφος.

Επισκεπτόμαστε ένα ιδιαίτερο μέρος στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού: Punta de la Orchilla. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, όριζε ευρέως τον μηδενικό μεσημβρινό, δηλαδή τον βαθμό μηδενικού γεωγραφικού μήκους, για πολλούς ναυτικούς χάρτες. Μόνο το 1884, με την υποκίνηση της ναυτικής δύναμης της Αγγλίας, το Γκρίνουιτς επικράτησε ως ο κύριος μεσημβρινός. Αυτό που έμεινε είναι ένα λιτό μνημείο.

Mη ασφαλτοστρωμένα μονοπάτια.

Προς τα εκεί οδηγεί μια πίστα, με πινακίδα «Sólo 4×4» – «Μόνο με τετρακίνηση». Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, μειώνουμε την πίεση στα ελαστικά μας από 6 σε 3,5 bar. Αν και τις προηγούμενες μέρες περάσαμε και από πεδία λάβας, αυτό είναι πολύ πιο περιπετειώδες σε μια μη ασφαλτοστρωμένη διαδρομή. Εξερευνώντας την περιοχή, ανακαλύπτουμε ένα κανάλι λάβας τόσο ομαλό όσο μια τσουλήθρα, δεν μπορούμε να αντισταθούμε...

Από εδώ ανεβαίνουμε στο υψηλότερο σημείο του Ελ Ιέρρο, περίπου 1.500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η διαδρομή στενεύει πολύ – σε ένα τμήμα που εκτείνεται παράλληλα με μια απότομη πλαγιά. Αλλά πάντα κάπως γίνεται: Μαζεύουμε τους καθρέφτες, οδηγούμε αργά – και η συνοδηγός κρατά την αναπνοή της ενώ κοιτάζει την άβυσσο έξω από το παράθυρο. Η κορυφή καλύπτεται από σύννεφα. Οδηγούμε λοιπόν πολύ προσεκτικά ξανά, καθώς ένα όχημα θα μπορούσε να έρθει καταπάνω μας. Αλλά παραμένουμε μόνοι μας. Γενικά, συναντάμε μόνο ένα φορτηγό στο νησί, αλλά αρκετές φορές. Είναι το απορριμματοφόρο, με το οποίο διασταυρωνόμαστε σε διάφορα μέρη. Στο τέλος, οι νεαροί από την καμπίνα του οδηγού μάς χαιρετούν κιόλας.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes