4-Xtremes – 69ο Μέρος: Στον παλιό χαλικόδρομο προς τον ζωικό παράδεισο

Το Trelew βρίσκεται στην κύρια οδό Ruta 3 στην κοιλάδα του ποταμού Chubut – συντεταγμένες: 43°15′S 65°18′W. Το όνομα, το οποίο είναι αρκετά περίεργο για τη Νότια Αμερική, ανάγεται στους Ουαλούς αποίκους που ίδρυσαν τον οικισμό τον 19ο αιώνα: το πρόθημα «tre» σημαίνει «χωριό». Τα κτίρια στην κεντρική πλατεία της πόλης – που σήμερα έχει σχεδόν 100.000 κατοίκους – μας παραπέμπουν σε εκείνη την εποχή.   

Ωστόσο, το μεγαλύτερο αξιοθέατο του Trelew, κυριολεκτικά, ανακαλύφθηκε μόλις το 2013: ένας σκελετός δεινοσαύρου που θεωρείται ο πιο μεγάλος στον κόσμο. Ο Patagotitan mayorum είχε μήκος περίπου 40 μέτρα και ζύγιζε 70 τόνους. Σήμερα μπορείτε να θαυμάσετε ένα αντίγραφο του σκελετού του σε ανοιχτό χώρο. Για να μπορέσει να εκθέσει τα πραγματικά οστά, το τοπικό Παλαιοντολογικό Μουσείο πρέπει να κατασκευάσει ακόμη μια αρκετά μεγάλη αίθουσα. Η Αργεντινή θεωρείτε κατά βάση ως η «χώρα των δεινοσαύρων», καθώς εδώ υπάρχουν περισσότερες από 40 τοποθεσίες όπου έχουν βρεθεί υπολείμματα προϊστορικών ζώων.

Η πύλη προς την άγρια φύση.

Για εμάς, το Trelew είναι επίσης η πύλη προς την άγρια φύση. Γεμίζουμε τα αποθέματα πετρελαίου, νερού και τροφίμων και ξεκινάμε για τη Ruta 1. Από τότε που η Ruta 3 οδηγεί λιγότερο ή περισσότερο προς τον Νότο, ο παλιός παραλιακός δρόμος, ένας ελικοειδής χωματόδρομος, δεν παίζει πλέον σημαντικό ρόλο. Αλλά για εμάς τους ταξιδιώτες με το Axor, αυτός είναι πολύ πιο συναρπαστικός. Σχεδόν κάθε μέρα ο Mike ρίχνει μια ματιά κάτω από το φορτηγό για να εντοπίσει τυχόν ζημιές που μπορεί να έχουν προκληθεί σε ένα από τα πολλά μακρά κυματοειδή περάσματα. Επίσης, πρέπει να προσαρμόζουμε την πίεση των ελαστικών ξανά και ξανά. Αλλά η Ruta 1 αξίζει αυτές τις μικρές προσπάθειες.

Για παράδειγμα, επειδή μας οδηγεί στην Punta Tombo: Στη μακρόστενη χερσόνησο ζει μια τεράστια αποικία πιγκουίνων του Μαγγελάνου – ενίοτε λέγεται ότι είναι η μεγαλύτερη αποικία πιγκουίνων στον κόσμο. Ενάμισι εκατομμύριο ζώα ζουν και φωλιάζουν εδώ, μακριά από τον πλησιέστερο οικισμό. Οι δυσάρεστες εμπειρίες με ανθρώπους φαίνεται να είναι κάτι άγνωστο για τους πιγκουίνους. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι είναι απολύτως χαλαροί.

Εξαιρετικοί γείτονες: Πιγκουίνοι του Μαγγελάνου και άγρια γκουανάκο.

Παρακολουθούμε για ώρες τα ζώα να κουνιούνται από τη θάλασσα στις λακκούβες στο έδαφος ή στους θάμνους που χρησιμοποιούν ως φωλιές, να στεγνώνουν τα φτερά τους στον ήλιο, να τσακώνονται ή να αγκαλιάζονται. Σε αρμονία με τους πιγκουίνους εδώ ζούνε πολλά γκουανάκο στο εθνικό πάρκο, το οποίο εκτείνεται στη χερσόνησο και στο παρακείμενο παράκτιο περιβάλλον. Σε αντίθεση με τους συγγενείς τους, τα λάμα και τα αλπάκα που εκτρέφονται από τον άνθρωπο, τα γκουανάκο περιφέρονται ελεύθερα κατά μήκος των ακτών, αλλά και σε στέπες, δάση και βουνά.

Η Ruta 1 μάς οδηγεί παραπέρα μέσα από την έρημη φύση. Κατασκηνώνουμε στην άγρια ακτή και χαζεύουμε κάθε βράδυ τα αμέτρητα αστέρια που αστράφτουν από πάνω μας. Εδώ δεν είναι μόνο ο δρόμος άγριος, αλλά και η θάλασσα. Βλέπουμε συνεχώς ναυάγια να σκουριάζουν στην ακτή. Σε διαδρομές όπως αυτές εκτιμούμε ιδιαίτερα το τροχήλατο σπίτι μας. Το ότι βρισκόμαστε για μέρες μακριά από τον πολιτισμό και απολαμβάνουμε τη φύση είναι πραγματικά υπέροχο.

Θαλάσσια λιοντάρια από κοντά.

Σε μια estancia, ένα αγρόκτημα, στη μέση της ερημιάς, πιάνουμε κουβέντα με την ιδιοκτήτρια του. Μας δείχνει ένα σημείο στον χάρτη όπου βρίσκεται μια αποικία θαλάσσιων λιονταριών. Φεύγουμε για την ακτή! Τα τελευταία χιλιόμετρα περνούν από ιδιωτική γη, οπότε παίρνουμε τα ποδήλατά μας. Και τότε τα εντοπίζουμε. Τα τεράστια ζώα είναι πολύ ντροπαλά, γι' αυτό τα πλησιάζουμε κρυφά. Μέχρι να μπορούμε να παρατηρήσουμε τα θαλάσσια λιοντάρια και τις θαλάσσιες φώκιες από απόσταση μόλις πέντε μέτρων. Και να τα μυρίζουμε!

Ακολουθούμε τον χωματόδρομο για περίπου 400 χιλιόμετρα, μέχρι ο παλιός παραλιακός δρόμος να συναντήσει ξανά την ασφάλτινη Ruta 3 κοντά στο χωριό Pampa Salamanca. Χρειαστήκαμε σχεδόν μια εβδομάδα για αυτή την παράκαμψη – και στο μεταξύ συναντήσαμε μόνο τρία οχήματα. Σε ολόκληρη τη διαδρομή δεν είχαμε καθόλου σήμα στα τηλέφωνα μας. Αλλά δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να το ξεχάσουμε εντελώς.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes