Ελλάδα: Τίποτα δε σταματά το Actros 4144 του Γιώργου Πανδρεμμένου

Ο Γιώργος Πανδρεμμένος μας υποδέχθηκε στις εγκαταστάσεις της οικογενειακής του επιχείρησης στους Γόννους Λάρισας. Από εκεί ξεκινήσαμε το δρομολόγιο προς τον Πηνειό ποταμό. Ο ίδιος τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνά στην καμπίνα του φορτηγού του, μεταφέροντας αδρανή υλικά από το αμμορυχείο της εταιρείας σε πελάτες ανά την Ελλάδα.

Στο τιμόνι από νωρίς.

Η αγάπη μου για το φορτηγό είναι τεράστια θα έλεγα και για αυτό το λόγο περίμενα πώς και πώς να ενηλικιωθώ για να αποκτήσω το επαγγελματικό μου δίπλωμα. Βέβαια αυτό δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μετά από βιώματα και εμπειρίες πολλών χρόνων κοντά στον πατέρα μου και τους θείους μου, οι οποίοι μου έδειξαν τον δρόμο. Με έπαιρναν μαζί τους στα δρομολόγια και μου μάθαιναν όλα τα μυστικά της δουλειάς, τονίζοντας κυρίως την επικινδυνότητα του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Καθημερινά χρησιμοποιώ τις συμβουλές τους και παρατηρώ ότι γίνομαι καλύτερος και πιο προσεκτικός. Ωστόσο, έχω και εγώ αρκετή όρεξη για να αποκτήσω εμπειρίες και να γίνω όσο καλύτερος γίνεται.

Σχολείο τα φορτηγά Mercedes-Benz.

Επαγγελματικά νιώθω τυχερός γιατί τα πρώτα μου βήματα έγιναν με το Mercedes-Benz 3535, που λόγω της παλαιότητάς του απαιτεί ειδική μεταχείριση. Μαθαίνοντας να οδηγείς σε ένα παλαιότερο μοντέλο γίνεσαι καλύτερος οδηγός γιατί δεν έχει πολλά εξελιγμένα συστήματα ασφαλείας, οπότε πρέπει να προσαρμόζεις ανάλογα και το στυλ οδήγησης. Έχω ζήσει πολλές αξέχαστες εμπειρίες με το 3535 και στην πράξη είδα ότι είναι ένα όχημα που δεν πρόκειται να κολλήσει ποτέ και πουθενά, ακόμη και όταν ο οδηγός δοκιμάζει καθημερινά τα όριά του. Αυτό το φορτηγό με έκανε να κολλήσω πραγματικά με τη μάρκα και είμαι πλέον φανατικός υποστηρικτής της.

Είμαι της άποψης ότι για να φτάσεις στο τέλειο, το οποίο για εμένα είναι το Actros, πρέπει να πας σκαλί-σκαλί περνώντας από διάφορα στάδια. Έτσι λοιπόν το δεύτερο φορτηγό που οδήγησα είναι το μοντέλο 3544 της Mercedes-Benz το οποίο με εντυπωσίασε κυρίως με την απόδοση του κινητήρα του.

Actros 4144: Το κορυφαίο.

Πρόσφατα αγοράσαμε ένα τετραξονικό Actros 4144, το οποίο οδηγώ ο ίδιος και πλέον είναι το αγαπημένο μου φορτηγό. Είναι πολύ σταθερό στον δρόμο, ενώ σε κάποια δύσκολα σημεία που κινούμαι δίπλα στα ποτάμια με αρκετό φορτίο ή σε απότομες πλαγιές, δεν ανησυχώ ότι μπορεί να κοπεί κάποια σούστα καθώς είναι ενισχυμένες. Ο κινητήρας του είναι δυνατός και αρκετά οικονομικός σε όλα τα δρομολόγια, ανεξάρτητα από τη μορφολογία του εδάφους.

Το πορτοκαλί αστέρι όπως συνηθίζω να το αποκαλώ, θέλω να είναι ένα αστέρι όνομα και πράγμα. Με ενδιαφέρει πολύ να διατηρώ το φορτηγό μου σε άψογη κατάσταση και για αυτόν τον λόγο μετά από κάθε δρομολόγιο ασχολούμαι σχολαστικά με το πλύσιμό του. Η δουλειά μας είναι μέσα σε σκόνες, ωστόσο αυτό δεν με εμποδίζει να διατηρώ και το εσωτερικό του καθαρό.

Οι δυσκολίες του επαγγέλματος.

Καθημερινά ανάλογα με τις ανάγκες της δουλειάς μας εκτελώ αρκετά δρομολόγια σε μια ακτίνα περίπου πενήντα χιλιομέτρων από τις εγκαταστάσεις μας. Συνήθως μεταφέρω άμμο ή άλλα αδρανή υλικά. Η δουλειά μας έχει αρκετές ιδιαιτερότητες εξαιτίας του οδικού δικτύου που κινούμαστε. Σε άσφαλτο πατάμε πολύ λίγο ενώ την περισσότερη ώρα κινούμαστε σε χωματόδρομους οι οποίοι, όταν βρέχει, μετατρέπονται σε λασπόδρομους. Εκεί χρειάζεσαι εμπειρία και φυσικά ένα δυνατό εργαλείο δουλειάς για να ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο, όπως το Actros.

Το αστέρι του αμμορυχείου.

Κάθε δρομολόγιο αποτελεί μία ξεχωριστή εμπειρία για τον οδηγό ενός ανατρεπόμενου και ειδικά για κάποιον σαν εμένα, που πολύ συχνά μου τυχαίνει να περνώ μέσα από ποτάμια. Εκεί χρειάζεται τεράστια προσοχή γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να βουλιάξεις ή να πέσει το φορτηγό σε κάποιο βαθύ σημείο, με ό,τι αρνητικό και επικίνδυνο αυτό συνεπάγεται.

Φέτος το χειμώνα είχα φορτώσει άμμο και επιχείρησα να περάσω από ένα σημείο γεμάτο λάσπες. Έβρεχε ασταμάτητα και δεν είχα καλή ορατότητα. Κάποια στιγμή και ενώ κινούμουν με 7 χλμ./ώρα πατώ γκάζι και αισθάνομαι ότι οι τροχοί του διαφορικού αρχίζουν να «χάνουν».

Συνειδητοποιώ ότι έχω πατήσει σε ένα μαλακό κομμάτι του δρόμου, σαν βάλτος, και το φορτηγό μου ξεκινά να βυθίζεται, προς τα κάτω. Επιχειρώ αρκετές φορές να βγω αλλά δεν τα καταφέρνω. Καλώ σε βοήθεια, για να έρθουν να με τραβήξουν με κάποιον φορτωτή. Καθώς η βοήθεια καθυστερεί να έρθει, αποφασίζω κάποια στιγμή να σηκώσω την ανατροπή και ρίχνω κάτω κάποια κυβικά άμμου. Τότε οι πίσω ρόδες αρχίζουν να κινούνται και αμέσως μόλις πατούν σε πιο σταθερό έδαφος ξεκολλούν από τον βάλτο, χωρίς να με βοηθήσει κανένας άλλος.

Κάπως έτσι, το Actros μου αποδεικνύει κάθε μέρα ότι είναι το πραγματικό αστέρι του αμμορυχείου.