4-Xtremes – część 7: VIPowska miejscówka na Przylądku Północnym dla Andrei i Mike'a

Dzisiaj meldujemy się z północnej Norwegii, gdzie natura przybiera coraz to inne odcienie jesiennej żółci. Dotarliśmy do ósmego kraju na trasie naszego „World Tour”. Przede wszystkim jednak osiągnęliśmy pierwszy znaczący cel etapowy, który wyznaczyliśmy sobie podczas planowania trasy, utrudnionego przez koronawirusa: Przylądek Północny, do którego trzeba dotrzeć w typowo norweski sposób.

Odcinek ten miał swój początek w pobliżu fińskiego miasta Rovaniemi na kole podbiegunowym. O ile to „rodzinne miasto świętego Mikołaja” – o czym donosiliśmy we wcześniejszej relacji – jest raczej dziwaczne, to region wokół niego jest fascynujący. Zupełnym przypadkiem w miejscowości Tervola odkryliśmy jeden z najstarszych drewnianych kościołów w Finlandii. Konstrukcja z 1687 roku stoi tuż obok większego, również czerwonego drewnianego kościoła, który jest niewiele młodszy. Sympatyczny mieszkaniec zapukał do księdza, dzięki czemu mogliśmy zwiedzić obydwa kościoły i podziwiać wielkie piece opalane drewnem.

Bez zatrzymania do Norwegii.

Jadąc drogami, które wydawały się nie mieć końca, przemierzaliśmy lasy słabo zaludnionego regionu Inari. Jednak po kilku dniach podróży jazda przez Finlandię dobiegła końca i przekroczyliśmy granicę z Norwegią – przez nikogo nie zatrzymani. Obawialiśmy się, że jako Szwajcarzy nie będziemy mogli jechać dalej. Być może urzędnicy mieli po prostu podstawy, by uznać, że od wielu tygodni przebywamy poza swoim krajem pochodzenia.

Po nocy spędzonej przy wodospadzie „obraliśmy kurs” na Morze Barentsa. Tu, w północno-wschodniej Norwegii, woda jest przejrzysta jak na Karaibach. Niemniej jedno nie ulega wątpliwości: jest zdecydowanie za zimna, by w niej pływać. Także noce są coraz bardziej rześkie. Właściwie najchętniej nagrzalibyśmy kabinę kierowcy, ale ogrzewanie postojowe odmawia posłuszeństwa. Ostatnio oddaliśmy je do naprawy podczas pobytu w Rosji – także wówczas było dość zimno.

Punkty widokowe co kilka metrów.

W Norwegii nie wolno lekceważyć odległości: od Morza Barentsa do Przylądka Północnego jest kilkaset kilometrów. Im dalej na północ, tym krajobraz staje się dzikszy, a ruch – mniejszy. Co kilka metrów napotykamy miejsce warte uwiecznienia na zdjęciu. Światło zmienia się szybko, a obrazy, jakie tworzy, są epickie.

Nasz cel, czyli Przylądek Północny, znajduje się na wyspie. Norwegowie są mistrzami budowy tuneli. Dlatego droga na wyspę rzecz jasna także prowadzi przez rurę. Jej długość wynosi prawie siedem kilometrów. W najniżej położonym miejscu podróżujący tunelem znajdują się na imponującej głębokości 212 metrów pod poziomem morza.

Wolny przejazd – specjalnie dla nas.

Po dotarciu na Przylądek Północny naliczyliśmy jedynie pięć innych samochodów kempingowych. Mimo, że miejsce to przystosowano dla autokarów pełnych turystów, mieliśmy je prawie wyłącznie dla siebie. Czasem koronawirus miewa dobre strony.

Wcześniej ustaliliśmy, że wolno nam będzie dojechać do metalowego globusa, który na wysuniętej części klifu oznacza miejsce, gdzie znajduje się Przylądek Północny. Zazwyczaj w tym miejscu trasa kończy się na parkingu dla odwiedzających. Ale w pewnych okolicznościach robi się wyjątek. Dlatego specjalnie dla nas odsunięto odłamek skalny, który zazwyczaj blokuje żwirową drogę.

Mocne uderzenie w nocy.

Przekonaliśmy się przy tym, że ruch uliczny ponownie zwiększył się, a liczba dostępnych miejsc nadających się do przenocowania – zmalała. Niezapomniana pozostanie noc w miejscu ze szczególnie pięknym widokiem na morze i góry, gdzie z furią dopadła nas bardzo gwałtowna burza. Axorem kołysało tak bardzo, że szybko zdecydowaliśmy się go przeparkować.

Burza szalała jeszcze kilka dni, gdy jechaliśmy w kierunku miasta Alta. Fascynujące: podczas gdy przez jeden fiord przetaczały się porywiste szkwały, w sąsiednim niekiedy wiatr był prawie niewyczuwalny. W ciągu kilku dni chcemy dotrzeć na Lofoty – i mamy wielką nadzieję, że do tego czasu przynoszący złą pogodę front przeminie.

Zdjęcia: 4-Xtremes