4-Xtremes – część 9: Podróż z Lofotów aż do Storebælt

Z Lofotów na dalekiej północy Norwegii do najbardziej wysuniętego na południe cypla Szwecji samolot pokonuje ponad 1 400 kilometrów. Na zwykłej mapie można te dwa miejsca połączyć prawie pionową kreską. Jadąc samochodem, należy się liczyć z wieloma „objazdami”. W skrócie: W ostatnich tygodniach pokonaliśmy wiele kilometrów.

Od dawna czekaliśmy na wyprawę na Lofoty. Niestety często zdarza się tak, że gdy ma się bardzo duże oczekiwania: spotyka nas rozczarowanie. Przez wiele długich dni musieliśmy przeczekać burzę. Mosty były zablokowane i kiedyś udało nam się zaparkować w małym porcie, tyłem do wiatru, który smagał wyspę z prędkością do 120 km/h. Z trudem poruszaliśmy się do przodu, ciągle sprawdzaliśmy w telefonach pogodę, aby odpowiednio wcześniej znaleźć względnie osłonięte przed wiatrem miejsce na nocleg.

Dziki krajobraz, dużo kamperów.

Krajobraz na Lofotach jest bardzo dziki, strome góry wpadają prosto do morza. Z tego powodu nie ma tam zbyt wiele miejsca dla coraz większej liczby kamperów, które muszą się zmieścić na ograniczonej liczbie miejsc parkingowych. Region jest bardzo nastawiony na turystykę i obowiązują tam odpowiednie regulacje. Na wyspach przeszkadzał nam brak miejsca i duża ilość ludzi.

Dlatego po kilku dniach postanowiliśmy wrócić na ląd. Po trzech godzinach na promie dotarliśmy do miasta Bodø i dalej jechaliśmy wzdłuż wybrzeża. Na lądzie było wyraźnie cieplej niż na Lofotach. Pomimo tego, że także i tu spotkaliśmy wiele kamperów, nie powodowały one jednak żadnego tłoku.. Warto pamiętać:widoki są niesamowite, ponieważ trasa wiedzie przez liczne fiordy i lodowce.

Będąc „jeńcami” koła podbiegunowego.

Ta trasa składała się z licznych krótkich odcinków, które pokonywaliśmy na promach  i podróżując na południe, przekroczyliśmy koło podbiegunowe na wodzie. Właściwie znajduje się tu piękny pomnik na skale, ale niestety byliśmy „uwięzieni” w naszym Axorze na pokładzie promu. Był on tak zapchany, że nawet nie mogliśmy wysiąść z samochodu i o przekroczeniu koła podbiegunowego dowiedzieliśmy się z komunikatu głosowego.

Okresy bez deszczu wykorzystywaliśmy na wędrówki i odkrywanie uroków jesieni. Niestety musieliśmy się do tego odpowiednio przygotować: właśnie zaczął się sezon polowań i myśliwi doradzali nam noszenie kamizelek odblaskowych, aby nikt do nas przypadkowo nie strzelał. Takie wypadki zdarzają się częściej niż się wydaje.

Wiosenne porządki jesienią.

Około 700 kilometrów na południe od Bodø znajduje się Trondheim: pierwsze duże miasto, odkąd kilka tygodni temu odwiedziliśmy Helsinki. Pomimo deszczu to ponad 1000-letnie miasto zachwyciło nas swoimi kolorowymi domami. Stąd podążyliśmy na wschód, kilka godzin później przekroczyliśmy granicę ze Szwecją i w końcu dotarliśmy nad szwedzkie wybrzeże Morza Bałtyckiego.

Tam udało nam się znaleźć spokojne miejsce, aby przeprowadzić prace konserwacyjne i, pierwszy raz od dawna, przy otwartych drzwiach i oknach, dokładnie posprzątać samochód. Od dawna przyzwyczailiśmy się do tych naszych dziesięciu metrów kwadratowych. Ale przy dłużej utrzymującej się złej pogodzie trudno jest zachować czystość w samochodzie. Nie udaje się uniknąć wnoszenia brudu na butach. Także czysta odzież staje się rzadkością. Mamy wprawdzie pralkę. Ale po rozwieszeniu prania wnętrze kampera robi się klaustrofobiczne.

Pożegnanie z Europą Północną.

W drodze na południowy kraniec Szwecji zwiedziliśmy królewski zamek Tullgarn, wędrowaliśmy po parkach narodowych na wybrzeżu i zwiedzaliśmy urocze wioski jak z książek dla dzieci. Tu na południu nie spotyka się czerwonych drewnianych domów, które tak bardzo kojarzą się nam ze Szwecją, przeważają domy z muru pruskiego.

W tym miejscu zbliżamy się do kresu naszej północnoeuropejskiej przygody. Gdy to czytacie, właśnie przejechaliśmy przez most Storebælt i zostawiliśmy za nami także Danię i - jeśli wszystko poszło zgodnie z planem - udaliśmy się w kierunku Grecji. Więcej o tym w naszej kolejnej relacji dla RoadStars!

Zdjęcia: 4-Xtremes