4-Xtremes – Deel 32: Tussen bureaucratie en kalmte

Als je denkt aan films die zich afspelen in de tijd van de Sovjet-Unie, verschijnen er dreigende, onherbergzame scènes van donkere spionageverhalen voor de geest. Misschien is dat de reden waarom Oekraïne niet per se in de top tien van populairste reisbestemmingen staat. Wie had gedacht dat het land zoveel te bieden zou hebben?

Maar laten we teruggaan naar Moldavië, van waaruit we, voorzien van een coronatest uit Roemenië, de volgende grenzen wilden oversteken. Met Oekraïne in het vizier moest Moldavië voor ons een puur doorvoerland blijven. Tussen Moldavië en Oekraïne strekt zich de onafhankelijke, maar niet erkende staat Transnistrië uit. Hierdoor loopt de meest directe en kortste route naar Oekraïne. Elke andere route over Moldavisch grondgebied zou aanzienlijk meer kilometers betekenen.

Geen lokale valuta, geen toegang.

De grenscontrole in deze vrij onbekende republiek was al afgerond en de inreisformaliteiten waren vervuld. Alleen de tol moest nog worden betaald – en dat is precies waar het misging. Omdat we Moldavië zonder te stoppen waren doorkruist, hadden we geen lokale valuta bij ons. De grenswachters accepteerden geen creditcards, Amerikaanse dollars en Roemeense lei. Gelaten maakten we rechtsomkeert en begonnen we aan de moeizame omweg door Moldavië. 

Bij de grensovergang naar Oekraïne volgden de volgende bureaucratische hoogstandjes: Formaliteiten zijn onder meer het downloaden van een app en het verplicht zijn om binnen 72 uur een nieuwe antigeentest in het land te ondergaan. Alles volgens een strikt gedefinieerde procedure: De tests kunnen alleen worden uitgevoerd in bepaalde gecertificeerde laboratoria, die ons vervolgens namens de staat via de app “vrijgeven”, zodat we ons vrij door het land kunnen bewegen. We voelen ons dan toch een beetje herinnerd aan de tijd van het Oostblok.

Kampvuurromantiek met zelfgemaakte borsjt.

Verbazingwekkend genoeg zijn er in Oekraïne diverse woestijnen. Een daarvan is de halfwoestijn Oleschky Sands, die zich over ongeveer 160 vierkante kilometer uitstrekt. Het grootste deel wordt gebruikt voor militaire doeleinden, maar in het zuiden is er een beschermd gebied. Hier kunnen we als volgende stop midden in de duinen overnachten en proberen we zelfgemaakte borsjt op het vuur – een in Oost-Europa traditionele soep met rode biet en witte kool.

Rode biet had ook een rol kunnen spelen bij het ontstaan ​​van het Syvasjmeer, onze volgende bestemming. Qua kleur in ieder geval, want het meer is roze! Als de factoren zoals temperatuur, zonnestraling en zoutgehalte kloppen, kleurt de bètacaroteen van een speciale groene alg het meer roze – een onwerkelijk gezicht! Aan het andere uiteinde van het Syvasjmeer ligt overigens de Krim – de grens loopt dwars over het water. Het meer is relatief ondiep en heeft een zeer hoog zoutgehalte, zodat je hier, net als in de Dode Zee, nauwelijks onder kunt gaan. We nemen twee dagen vrij en laten ons letterlijk drijven.

De volgende ochtend ontmoetten we bij het uitlaten van Aimée toevallig een van de archeologen. Hij stemt ermee in om ons een paar rotstekeningen te laten zien voordat het park opengaat. Aangezien hij geen Engels spreekt en wij geen Oekraïens, probeert hij ons deze rotstekeningen in pantomimes uit te leggen. Van een afstand moet het er heel grappig hebben uitgezien, en helaas begrijpen we er maar de helft van. Maar juist zulke onverwachte ervaringen zijn voor ons de krenten in de pap bij het reizen!

Nu staan ​​we aan de oever van de immense rivier de Dnjepr en nemen we een pauze. Soms beseffen we pas bij het schrijven van onze verslagen hoeveel we inmiddels al hebben meegemaakt. En we blijven erbij: Oekraïne heeft zoveel te bieden en is lang niet zo grijs, somber en onherbergzaam als je zou denken.

Foto’s: 4-Xtremes