4-Xtremes – 20ο Μέρος: Αυτό ήταν! Οι Kammermann φτάνουν στην Αφρική

Το Cape Angela είναι το βορειότερο σημείο της Αφρικής. Και δεν το διαβάσαμε απλώς στη Wikipedia. Στο βραχώδες ακρωτήριο της Τυνησίας, ο αέρας «μας πήρε και μας σήκωσε». Τους επόμενους μήνες θα εξερευνήσουμε την ήπειρο. Ο διάπλους της Μεσογείου – όπως και πολλά άλλα εγχειρήματα στα πλαίσια του «World Tour» μας – ήταν πιο δύσκολος απ' ό,τι φανταζόμασταν.

Αρχικά, θέλαμε να μείνουμε το πολύ μία εβδομάδα στην Ιταλία, μετά να πάρουμε το πρώτο φέρι μποτ για Τυνησία με το Axor μας και εκεί να μείνουμε σε επταήμερη καραντίνα, όπως προβλεπόταν. Όμως, μετά μάθαμε, ότι σύντομα αυτή δεν θα ίσχυε πλέον. Έτσι, αποφασίσαμε να μείνουμε στην Ιταλία μέχρι τότε.

Η Πομπηία «στο κόκκινο», δωρεάν περιηγήσεις στα αξιοθέατα της Ρώμης.

Κοντά στο Σαλέρνο βρίσκονται οι αρχαιολογικοί χώροι της Πομπηίας, ένας εξαιρετικός εκδρομικός προορισμός. Όμως, στις επαρχίες της Ιταλίας οι κανόνες της απαγόρευσης κυκλοφορίας ανανεώνονται κάθε εβδομάδα. Τη συγκεκριμένη Δευτέρα που φτάσαμε στην Πομπηία, η περιφέρεια της Καμπανίας μπήκε στο κόκκινο επίπεδο. Έτσι, όλα τα αξιοθέατα ήταν κλειστά.

Την ίδια στιγμή, η περιφέρεια του Λατίου, με την πρωτεύουσα τη Ρώμη, ήταν στο κίτρινο: ανοιχτά καταστήματα, εστιατόρια και αξιοθέατα. Επιπλέον, η Ρώμη δεν απέχει πολύ από το Civitavecchia, απ' όπου αναχωρούν φέρι μποτ για την Τύνιδα, την πρωτεύουσα της Τυνησίας. Φύγαμε, λοιπόν, για την αιώνια πόλη!

Υποδοχή από την Ελβετική φρουρά.

Για τρεις μέρες εξερευνούσαμε τη Ρώμη, μέχρι που πόνεσαν τα πόδια μας. Η ατμόσφαιρα στο σχεδόν έρημο κέντρο πριν το ηλιοβασίλεμα ήταν πολύ ιδιαίτερη. Μπορέσαμε ακόμη και να απολαύσουμε μια πίτσα με θέα το Κολοσσαίο. Ωστόσο, το αποκορύφωμα ήταν μια ξενάγηση στο Βατικανό, την οποία οργάνωσε ο εκπρόσωπος της ελβετικής φρουράς, το τηλέφωνο του οποίου μας είχε δώσει ένας γνωστός που κάποτε είχε υπηρετήσει ο ίδιος στη φρουρά.

Έξω από τη Ρώμη, εξερευνήσαμε τη νεκρόπολη του Cerveteri από την πρώιμη Εποχή του Σιδήρου. Οι τάφοι είναι προσβάσιμοι και οι εθελοντές ξεσκεπάζουν συνεχώς περισσότερους, συνολικά είναι περίπου 2.000. Καθώς περπατούσαμε ανάμεσα στις σειρές τάφων, είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμασταν σε ταινία Ιντιάνα Τζόουνς.

Λίγη τάξη, πολλές ερωτήσεις.

Στο Civitavecchia κάναμε κι άλλο τεστ κορωνοϊού και φροντίσαμε να ανανεώσουμε τον εμβολιασμό μας, καθώς και να βγάλουμε ένα έγκυρο πιστοποιητικό υγείας για την Aimée. Επίσης, εφοδιαστήκαμε με αρκετή ειδική τροφή για τον ηλικιωμένο σκύλο μας και γεμίσαμε τις δεξαμενές νερού. Μία Παρασκευή απόγευμα αναχωρήσαμε για Τύνιδα μέσω Παλέρμο. Μεσάνυχτα Σαββάτου κατεβήκαμε από το φέρι μποτ.

Πρώτη φορά αντιμετωπίζαμε τέτοιο χάος σε σύνορα. Ως αλλοδαποί οδηγηθήκαμε σε έναν θάλαμο, όπου τα διαβατήρια προσγειώνονταν χωρίς καμία τάξη πάνω στο γραφείο του διευθυντή. Κάποια στιγμή, μας φώναξαν και έπρεπε να δηλώσουμε πόσο θα μείνουμε στη χώρα, εάν ταξιδεύουμε με όχημα και πόσα μετρητά έχουμε μαζί μας.

Σκληρή «απόφαση».

Και μετά το κρίσιμο σημείο: παρόλο που η επταήμερη καραντίνα δεν ίσχυε πλέον, ο υπάλληλος ήθελε να δει κράτηση σε ξενοδοχείο. Την οποία φυσικά δεν είχαμε. Όπως δεν είχαν ούτε κάποιοι φίλοι μας, που μερικές μέρες πριν είχαν μπει στη χώρα χωρίς κανένα πρόβλημα. Έπρεπε να περιμένουμε έξω για το φαξ από το υπουργείο. Λίγο πριν τις 5.00 το πρωί η απόφαση βγήκε: πίσω στην Ιταλία! Επειδή δεν είχαμε κράτηση. Και παρόλο που ταξιδεύουμε με τροχόσπιτο.

Για ένα τέταρτο επικράτησε χαμός: άλλοι ταξιδιώτες στους οποίους είχαν αρνηθεί την είσοδο απαιτούσαν να τους αφήσουν να μπουν. Οι υπάλληλοι περίμεναν εντολές. Ο υπεύθυνος του φέρι μποτ προσπαθούσε να διαπραγματευτεί για όλους. Συζητήσεις στα Αραβικά, στα Γαλλικά και τα Ιταλικά. Το τελωνείο ήθελε να κλείσει, το φέρι μποτ περίμενε. Τελικά, ο διευθυντής έστειλε πίσω εμάς και άλλα οκτώ οχήματα.

«Εξοπλισμένοι» με έγγραφα και αισιοδοξία.

Όταν ανεβήκαμε στο φέρι μποτ, είχε ήδη σαλπάρει. Γύρω στις 6.00 το πρωί, πέσαμε εξουθενωμένοι στο κρεβάτι της καμπίνας. Μετά από 60 συνολικά ώρες πάνω στο φέρι μποτ, βρισκόμασταν και πάλι στο Civitavecchia. Πήγαμε στην παραλία όπου είχαμε κατασκηνώσει πριν το ταξίδι, αδυνατώντας ακόμη να πιστέψουμε τι είχε συμβεί.

Τι έπρεπε να κάνουμε; Εάν τα σύνορα ήταν στην ξηρά, θα προσπαθούσαμε ξανά. Αλλά, να ξανακάναμε αυτό το πολύωρο ταξίδι; Αρχικά, δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη διάθεση. Αλλά κάποια στιγμή είπαμε, ότι ήταν κρίμα να μην κάνουμε μια δεύτερη προσπάθεια. Έτσι, τέσσερις μέρες μετά βρισκόμασταν και πάλι στο λιμάνι. Ο υπεύθυνος φόρτωσης του φέρι μποτ μας αναγνώρισε και μας ρώτησε αστειευόμενος εάν θα επιστρέφαμε μαζί του. Όμως, τώρα ήμασταν «εξοπλισμένοι»: με κάθε λογής έγγραφα και αισιοδοξία.

Αυτήν τη φορά, τα πράγματα κύλησαν πιο γρήγορα αφού φτάσαμε στον προορισμό και μέσα σε μια ώρα είχαμε σφραγίσει τα διαβατήριά μας. Βέβαια, οι συνοριοφύλακες ήθελαν να μας δυσκολέψουν: έλεγχος του αυτοκινήτου, σφράγισμα όλων των εγγράφων από τρεις υπαλλήλους, μια διαδρομή με το αυτοκίνητο για την παράδοση και την παραλαβή νέων εγγράφων, τα οποία έπρεπε επίσης να σφραγιστούν άπειρες φορές. Όλα αυτά με έναν κόμπο στο στομάχι.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes